ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΔΟΜΕΝΙΚΟΣ
ΔΟΜΕΝΙΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ : συνθέτης, καθηγητής μουσικής, εκτελεστής λαϊκών οργάνων και ποιητής· γιος του Μάρκου Βαμβακάρη και αδελφός του Στέλιου Βαμβακάρη.
Σπούδασε ανώτερα θεωρητικά-σύνθεση με τον Κων/νο Κυδωνιάτη (αρχικά στο Ωδείο Πειραιώς και μετά, στο Παλλάδιο Ωδείο). Κάτοχος πτυχίου ενοργάνωσης (από τον Βασίλη Αρχιτεκτονίδη), πήρε επίσης μαθήματα πιάνου από τον Χαράλαμπο Κρητικό και μεταπτυχιακά μαθήματα σύγχρονης σύνθεσης-ενορχήστρωσης από τον Γιάννη Αυγερινό.
Σήμερα διδάσκει σε διάφορα ωδεία ανώτερα θεωρητικά και δεξιοτεχνία νυκτών λαϊκών οργάνων (μπουζούκι,μπαγλαμάς,τζουράς) συνεχίζοντας τη μεγάλη παράδοση-κληρονομιά του πατέρα του.
Στα τραγούδια του: «Κάτσε βρε μάγκα μου καλά»,κ.λπ. Στα έργα του: "Δρόμοι στη Μουσική" (παιδικά χορωδιακά τραγούδια. Έχουν εκδοθεί από τις Εκδόσεις "Κορφή" συνοδευμένα με κασέτα), "Κινούμενα Σχέδια" ("Καρτούνς", για συμφωνική ορχ.), "4 άριες" (για σοπράνο-τενόρο), "Θέμα, παραλλαγές και φούγκα" (για πιάνο), διάφορες "Σπουδές" (για βιολί και πιάνο, για κιθάρα και φλάουτο,κ.λπ.), 2 "Σονάτες για πιάνο".
Επίσης πολλές διασκευές τραγουδιών του Μ. Βαμβακάρη (για πιάνο, ακκορντεόν, μπουζούκι και άλλα όργανα).
...........................................................
ΚΑΡΑΜΠΕΣΙΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
Ο Γιάννης Καραμπεσίνης Δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, συνθέτης και στιχουργός.
Στην οικογένεια του υπήρχε μουσική φλέβα απ’ τον παππού του στην Κρήτη που ήταν απ’ τα πρώτα βιολιά. Ο Μαριανός με τ’ όνομα.
Ο ίδιος ξεκίνησε απ’ του Ψυρρή όπου η γειτονιά ξεχείλιζε από μουσική, αφού είχε γείτονες την εξαίρετη τραγουδίστρια Γεωργία Μηττάκη και τον Μάθεση, τον γνωστό Νίκο «Τρελλάκια» που έπαιζε και χαβάγια.
Το 1950 σε ηλικία 12 χρόνων ξεκινάει με το πρώτο του συγκρότημα, το Τρίο Σταρ όπου έπαιζε κιθάρα. Εκείνη την εποχή παίζαν σε ταβέρνες.
Την τρέλα για το μπουζούκι την κολλάει από τον Μανώλη Χιώτη που δούλευε κάτω από το Περοκέ, στου Κατελάνου (Χιώτης, Σπαγγαδώρος, Λαύκας και ένα πιάνο). «Μπαίνω κρυφά στο μαγαζί, γιατί ήμουν και μικρό παιδί, και ακούω τον Χιώτη να παίζει στην αρχή κιθάρα, ισπανικά και μεξικάνικα, και μετά πιάνει το τρίχορδο μπουζούκι και παίζει Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω. Μόλις άκουσα τον ήχο του μπουζουκιού κόλλησα, δεν είχα ξανακούσει ζωντανά μπουζούκι.
Στο Αιγάλεω, στο μαγαζί Καλή Καρδιά, απέναντι απ’ τον Κήπο του Αλλάχ έβγαλα τα πρώτα μου λεφτά σαν κιθαρίστας, και αμέσως αγόρασα ένα τρίχορδο μπουζούκι του Ζαμπέτα. Μετά από έναν μήνα άρχισα να παίζω μπουζούκι στο μαγαζί».
Την εποχή εκείνη μου έδειξε μερικά μυστικά στο μπουζούκι ο Γιώργος ο Νεοφώτης, ο οποίος αν και επιχειρηματίας έπαιζε καλό μπουζούκι. Τα πιο πολλά όμως τα έμαθα ακούγοντας το χωνί και κλέβοντας τον Χιώτη».
«Το ’53 γνώρισα τον Γιάννη τον Κυριαζή, τον τραγουδιστή, κι αυτός με πήγε δίπλα, στο μαγαζί του Μάριου, στο μπαράκι. Η αφάν γκατέ, Τσιτσάνης, Χιώτης, Τατασόπουλος, Μπέμπης συχνάζανε στου Μάριου, και δίπλα στο μπαράκι εμείς οι πιο δεύτεροι, που πολλοί από εμάς άλλαξαν κατηγορία και έγιναν Α΄ Εθνική.
Μια μέρα στο μπαράκι έρχεται ο τραγουδιστής ο Χρηστάκης και μου λέει: “Δεν έρχεσαι στου Τζίμη του Χοντρού που ψάχνουμε δεύτερο μπουζούκι…” Έτσι, πάω στην ταβέρνα του Τζίμη, Αχαρνών 77, με συγκροτηματάρχη τον Μητσάκη, τραγούδι Χρηστάκη – Αναμπέλλα και στο ακορντεόν τον Γιώργο τον Κουλαξίδη.
Εκεί η δουλειά ήταν οικογενειακή. Όλοι μαζί στο πάλκο χωρίς φιρμιλίκια απ’ τις 9 μέχρι τις 2 μπροστά σε ένα μικρόφωνο. Ο Τζίμης πούλαγε φαγητό και στις 2 η ώρα έκλεινε.
Το ΄56-΄57 με συγκροτηματάρχη τον Χρηστάκη, δουλεύω με τον Γιάννη Σταματίου (Σπόρο). Πολύ μεγάλο μπουζούκι αυτός, τον καταλήστεψα. Σιγά σιγά το ΄56 μπαίνω και στην δισκογραφία με τον Μητσάκη. Το πρώτο τραγούδι που παίζω σαν μπουζουξής είναι το Σαββατόβραδο συννεφιασμένο, του Μητσάκη και παίρνω 20 δρχ.
Από κει και πέρα κάθε πρωί απ’ το Θησείο με τον ηλεκτρικό στον Περισσό και πολλές φορές έδινα ένα δίφραγκο και με πήγαινε το ταξί στο εργοστάσιο της Columbia. Κοιμόμουνα εκεί, πολλές φορές, πάνω στο πιάνο με ουρά, μόνιμος εκτελεστής με τον Μητσάκη. Εκεί γνωρίζω Τσαουσάκη, Παγιουμτζή, Λύδια και όλα τα ιερά τέρατα…
Το ΄59 παίζω όλα τα τραγούδια του Καλδάρα με Καζαντζίδη, Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά, Είμαι ένα κορμί χαμενο κ.α Μετά με πήρε ο Δερβενιώτης που ήταν διευθυντής και έπαιξα όλα τα κομμάτια του μαζί με τον Μακριδάκη, άλλον σπουδαίο μπουζουξή.
Αργότερα, έπαιξα τα τραγούδια του Τσιτσάνη με τον Μπιθικώτση (Αρχόντισσα, Αχάριστη, κ.ά.) Το πρώτο τραγούδι που έγραψα είναι το Βύθισέ μου το μαχαίρι, με την Πόλυ Πάνου, και εγώ της κάνω σεγόντο. Μπήκε στο όνομα του Μητσάκη και έγινε επιτυχία.
Ο Μητσάκης είπε στο Μηλόπουλο “το κομμάτι αυτό είναι το μικρού”. Έτσι, ο Μηλιόπουλος με συμπαθεί και δίνω την Τζεμιλέ και το Ρίχ’ το στο δε βαριέσαι, στην Πόλυ Πάνου και γίνονται επιτυχία – στίχοι και μουσική Γιάννης Καραμπεσίνης».
Έτσι αρχίζω και δίνω-και δίνω ώσπου έδωσα 420 τραγούδια. Στη Λύδια, στον Γαβαλά, στην Πάνου. Όλα τα οφείλω στον Μητσάκη. Αυτός μου έμαθα να γράφω στίχο.
Το ’59-’59 δουλεύω με τον Πάνο Γαβαλά. Πριν πάμε στου Μαργωμένου δουλέψαμε είκοσι μέρες στου Γλάρου και δεν πατούσε ψυχή. Εν πάσει περιπτώσει το ΄63 λέω: τέλος η μαγκιά και ο Σακαφλιάς και λέω στην Πόλυ Πάνου να σηκωθούμε όρθιοι και να κάνουμε ντουέτο σαν Χιώτης-Λίντα. Η Πόλυ αρνήθηκε, και κάνω το πρώτο μου ντουέτο με την Μπέμπα Μπλανς. Από τότε εμφανίζομαι νούμερο πάντα με μια τραγουδίστρια, Μαίρη Μαράντη, Δούκισσα, κ.ά.»
Μου λέει ο Χιώτης: “Πάμε να παίξουμε στα τραγούδια ενός ψηλού (Θεοδωράκης)”. Πάμε σ’ ένα δωμάτιο μ’ ένα πιάνο και ακούω έναν διαφορετικό στίχο, ένα διαφορετικό τραγούδι. Ήταν ο Επιτάφιος του Μίκη. Μόλις ακούω λέω στον Χιώτη: “Ώπα, εδώ έχουμε πολιτικό τραγούδι”. “Κάνε το κορόιδο”, μου λέει ο Χιώτης, “τρεις φορές παραπάνω θα πληρωθούμε”».
Μπορεί σήμερα ο Γιάννης Καραμπεσίνης να απέχει από τη δισκογραφία και τις ζωντανές εμφανίσεις. Είναι βέβαιο, όμως, πως για πολλά χρόνια ακόμα θα ταξιδεύουμε μαζί του.
....................................................................
ΚΑΤΙΝΑΡΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
Ο Αντώνης Κατινάρης γεννήθηκε στα Χανιά Κρήτης το 1931, πρωτότοκος γιός σε μια οικογέννεια προσφύγων από την Μικρά Ασία και από πολύ νεαρή ηλικία (σχεδόν έφηβος) έδειξε το ενδιαφέρον και το ταλέντο του στην μουσική.
Επηρεασμένος από τις μικρασιάτικες ρίζες του, έδειξε την αγάπη του στη λαϊκή μουσική από πολύ νεαρή ηλικία. Αυτοδίδακτος στο μπουζούκι, ξεκίνησε να παίζει στην ηλικία των 13 χρόνων, στην πόλη που γεννήθηκε, τα Χανιά, όπου πολύ σύντομα καθιερώθηκε ως βιρτουόζος.
Στην δεκαετία του '60 ανέβηκε στην Αθήνα όπου έκανε το μεγάλο του άλμα στην Ελληνική λαϊκή μουσική σκηνή ως συνθέτης.
Ο Αντώνης Κατινάρης υπήρξε χαρισματικός λαϊκός συνθέτης, σπουδαίος δεξιοτέχνης του μπουζουκιού με τελείως προσωπικό χαρακτήρα παιξίματος και άνθρωπος με ισχυρό και ατίθασο πνεύμα.
Τα τραγούδια του ερμήνευσαν καλλιτέχνες πρώτης γραμμής όπως οι Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Γιώτα Λύδια, Στράτος Διονυσίου, Πόλυ Πάνου, Καίτη Γκρέυ, Μανώλης Αγγελόπουλος, Πάνος Γαβαλάς, Ρίτα Σακελλαρίου, Μανώλης Μητσιάς, Χαρούλα Λαμπράκη, Σταμάτης Κόκοτας, Μιχάλης Μενιδιάτης, Βαγγέλης Περπινιάδης, Γιώργος Μαργαρίτης κ.α.
Αμέτρητες είναι και οι συμμετοχές του ως εκτελεστή σε κομμάτια επιφανών συνθετών όπως οι Βασίλης Τσιτσάνης, Απόστολος Καλδάρας, Πάνος Γαβαλάς κ.α.
Το τραγούδι του «Τι να σου κάνει μια καρδιά», σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου (με την οποία συνδεόταν με βαθιά φιλία) σηματοδότησε το ξεκίνημα μιας διαδρομής με πολλές επιτυχίες. Έφυγε απ' τη ζωή στις 28/10/99.
Η κορη του η Μαρια ειναι στις επαλξεις του ρεμπετικου και λαϊκου, εχει βγαλει κι ενα δισκο με παλια ρεμπετικα και τη συμμετοχη του Γ.Ξηνταρη.
..................................................................
ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
Γεννήθηκε το 1947 στο Καψοχώρι του Νομού Ημαθίας. Μόλις 12 ετών αισθάνθηκε την πρώτη και μεγαλύτερη αγάπη του για τη μουσική. Όπου κι αν άκουγε οργανοπαίκτες βρισκόταν κοντά τους, σαν να τον μαγνήτιζαν. Πολύ γρήγορα απέκτησε ένα μπουζούκι. Στην αρχή πήγε σε δάσκαλο για 5 μήνες, αν και αρίστευε στο διάβασμα του πενταγράμμου αισθάνθηκε πως τα μυστικά του οργάνου που διάλεξε θα τα μάθαινε μόνο αυτοδίδακτα. Πολύ γρήγορα άρχισε να παίζει με κάποια μικρά συγκροτήματα της περιοχής είτε λαϊκά είτε παραδοσιακά - τοπικά.
Έτσι πήρε τα πρώτα ακούσματα που είχαν ρίζες της Ελληνικής μουσικής παράδοσης. Πολύ γρήγορα ο Χρήστος Νικολόπουλος άρχισε να γίνεται ένας δεξιοτέχνης του μπουζουκιού παίζοντας σε όλη την περιφέρεια της πατρίδας του, σε κέντρα, γιορτές, γάμους, πανηγύρια κ.τ.λ. Το 1963, σε μικρή ηλικία, κατέβηκε στην Αθήνα. Υπήρχε τότε, το καφενείο των μουσικών στην οδό Βερανζέρου στην Ομόνοια. Εκεί, γνώρισε διάφορους μουσικούς και άρχισε να παίζει σε ηχογραφήσεις διαφόρων δίσκων μικρών εταιριών. Αργότερα, ο Στέλιος Ζαφειρίου, δεξιοτέχνης στο μπουζούκι, τον άκουσε και του πρότεινε να παίζουν μαζί στις :nχογραφήσεις.
Ο Χ. Νικολόπουλος πια άρχισε να δημιουργεί όνομα στο χώρο των μουσικών και τραγουδιστών της Αθήνας ενώ όλοι μιλούσαν για το μεγάλο ταλέντο του και παράλληλα για την σεμνότητά του. Το 1964 δούλεψε με τον Μ. Αγγελόπουλο πολύ σημαντικό τραγουδιστή που εκείνη την περίοδο ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής. Κατόπιν ο μουσικός Π. Ιατρού τον σύστησε στο Στέλιο Καζαντζίδη όπου και δούλεψε μαζί του τα τελευταία χρόνια των εμφανίσεων του, δηλαδή τι 1965-66 όπου και πήγαν σε περιοδείες στην Αμερική, Γερμανία και σε όλη την Ελλάδα.
Ο Χρήστος Νικολόπουλος συνέχισε την πορεία του, ενώ όλα έδειχναν ότι ήταν πια περιζήτητος. Εν τω μεταξύ είχε την τύχη να γνωρίσει και να δουλέψει σχεδόν με όλους τους ρεμπέτες της εποχής (Β. Τσιτσάνη, Γ. Παπαϊωάννου, Γ. Κυριαζή, Μ. Βαμβακάρη, Σ. Κουγιουμτζή). Αργότερα, δούλεψε για μία σεζόν 1969-70 με το Μ. Χιώτη, όπου, όπως λέει ο ίδιος, ήταν σαν να πήρε το δίπλωμα μαζί του, διότι, ως γνωστό τουλάχιστον, οι παλαιότεροι δεξιοτέχνες του μπουζουκιού είχαν σαν ίνδαλμα τον Μ. Χιώτη. Να σημειώσετε ότι ο Μ. Χιώτης εκφραζόταν με τα καλύτερα λόγια για το Χρήστο. Επίσης, αργότερα ο Χ. Νικολόπουλος υπήρξε αχώριστος συνεργάτης στο στούντιο με τον Γ. Ζαμπέτα. Μάλιστα σε αφιέρωσή του ο Γ. Ζαμπέτας αποκαλεί το Χρήστο γιο του. Ο Χρήστος, από τα πρώτα χρόνια άρχιζε να χτίζει το δικό του μέλλον. Συνόδεψε όλους τους Έλληνες τραγουδιστές της εποχής: Π. Πάνου, Κ. Γκρέϋ, Γ. Λύδια, Γ. Μπιθικώτση, Μαρινέλλα, Γ. Πουλόπουλο, Σ. Διονυσίου, Τ. Βοσκόπουλο, Γ. Νταλάρα (15 χρόνια σχεδόν μαζί). Πολλά χρόνια με την Χ. Αλεξίου και με πολλούς άλλους. Στο στούντιο, στις ηχογραφήσεις, έπαιξε τουλάχιστον επί 20 χρόνια στο 80% της ελληνικής δισκογραφίας.
Έπαιξε μπουζούκι σχεδόν σε όλα τα τραγούδια όλων των μεγάλων δημιουργών (Δ. Καλδάρα, Γ. Μητσάκη, Θ. Δερβενιώτη, Μ. Μπακάλη, Γ. Ζαμπέτα, Μ. Θεοδωράκη, Δ. Πάνου, Γ. Σπανού, Β. Τσιτσάνη, Μ. Λοιζου, Μ. Πλέσσα, Δ. Μούτση κ.ά.).
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Από το 1968 άρχισε να γράφει τα πρώτα του τραγούδια. Θα αναφέρουμε μερικά με χρονολογική σειρά: 1968: «Νυχτερίδες και αράχνες», «Απόψε σ' έχω στην αγκαλιά μου» με τον Καζαντζίδη σε στίχους Κ. Βίρβου, 1972: «Αγριολούλουδο», «Την Παρασκευή το Βράδυ» σε στίχους Πυθαγόρα με τον Σ. Καζαντζίδη, 1975 «Νύχτα στάσου» με την Λίτσα Διαμάντη, 1975: LP «Υπάρχω» με τον Σ. Καζαντζίδη (ρεκόρ πωλήσεων).
Ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια τα LP: «Το σταυροδρόμι» με τον Π. Γαβαλά, «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» - Γ. Νταλάρας - Γλυκερία - Δ. Κοντογιάwης σε στίχους Ν. Ρασούλη. Μαζί με τον Ρασούλη έγραψαν επίσης άλλα 2 LP, τα: «Παίξε Χρήστο επειγόντως» με την Ελένη Βιτάλη, με τραγούδια όπως «Οι νταλίκες» με τον Γ. Σαρρή και την Χ. Αλεξίου, «Όλοι δικοί μας ήμαστε» με διάφορους καλλιτέχνες.
Στη συνέχεια: «ο Σαλονικιός» με τον Στράτο Διονυσίου και στίχους του Λ. Παπαδόπουλου (ρεκόρ πωλήσεων). Με τον Λ. Παπαδόπουλο συνεργάστηκαν για άλλα 5 - 6 LP όπως: «Αγάπη όλο ζήλια» με το Λ. Βελλή με τραγούδια όπως: «Το βραδάκι», «ΣυλλαβιστάΨιθυριστά» με το Λ. Βελλή, «Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς» (ρεκόρ πωλήσεων 1989 250.000 δίσκους), «Η Νύχτα θέλει έρωτα» με τον Λ. Παπαδόπουλο και την Χ. Αλεξίου, «Τραγούδια με τους φίλους μου», σε στίχους του Λ. Χαψιάδη.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι πρώτη φορά, για εκείνη την εποχή, κατάφερε ένας συνθέτης να συγκεντρώσει 11 τραγουδιστές σε ένα LP (Γ. Νταλάρας, Μ. Μητσιάς, Σ. Διονυσίου, Ε. Βιτάλη, Διονύσης Θεοδόσης, Δ. Γαλάνη, Γ. Πάριο ς, Χ. Αλεξίου, Μ. Βάσσου, Λ. Διαμάντη, Μ. Αγγελόπουλος) και ένα τραγούδι το τραγουδάει ο ίδιος (είναι η πρώτη φορά). Στη συνέχεια, πρόσφατα (2004) το επανέλαβε με το LP «Δική μου η χαρά» (Π. Τερζής, Κ. Μακεδόνας, Α. Ρέμος, Δ. Μητροπάνος, Ε. Βιτάλη, Γ. Μαρίνος, Κ. Δόξας, Γ. Μαργαρίτης, Γλυκερία, Μαριώ και τρία τραγούδια τραγουδάει ο ίδιος).
Άλλα LP:
«Μεθυσμένα τραγούδια», με τον Γ. Νταλάρα «Βραδιάζει» με το Σ. Καζαντζίδη (ρεκόρ πωλήσεων) «Λέω» με το Πασχάλη Τερζή, «Μίλα μου στον ενικό» με τον Πασχάλη Τερζή, «Ξημέρωμα 1 ης Ιανουαρίου 2000 μ.Χ.», ένας δίσκος που είχε τις καλύτερες κριτικές και τραγουδούν: Μ. Λιδάκης, Μ. Δημητριάδης, Ε. Τσαλιγοπούλου, Αρλέτα και ο Χρήστος Νικολόπουλος σε 3 τραγούδια. Μεγάλη επιτυχία του LP ήταν το τραγούδι «στων αγγέλων τα μπουζούκια».
«Πάμε για ορθοπεταλιές» με τον Κ. Μακεδόνα σε στίχους Α. Δαβαράκη, «Ψίθυροι καρδιάς» με τους: Δ. Μπάση, Εφ. Χαρίδου σε στίχους Ε. Γιανατσούλια (από το γνωστό σήριαλ (ρεκόρ πωλήσεων). Μεγάλη επιτυχία του LP ήταν το ομώνυμο «Ψίθυροι καρδιάς».
«Ανθη Ευλαβείας», που τραγουδά ο ίδιος ο συνθέτης με μικρές συμμετοχές σε ένα τραγούδι η Ε. Αρβανιτάκη, η Γλυκερία (μία εξαίρετη έκδοση που ο Χρήστος θεωρεί σημαντική ως το πρώτο του προσωπικό album).
«Τώρα μένω μόνος μου» σε στίχους Α. Δαβαράκη - Ε. Πανατσούλια και τραγούδι Δ. Μπάσης. Η πιο πρόσφατη δισκογραφική συνεργασία του είναι στα πλαίσια του Tu/Soundtrack, «Μη μου λες αντίο» (Μ. Μανουσάκη) σε στίχους Ελένης Γιανατσούλια. Τραγουδούν ο Κώστας Μακεδόνας και η Ραλία Χριστίδου. Επίσης ο Χρήστος μελοποίησε και ορχηστικά LP'S με πρωταγωνιστικό όργανο το μπουζούκι αλλά πάντα με πρωτοποριακές εvορχηστρώσεις και ηχοχρώματα. Αυτά είναι:
«Λαϊκά περάσματα», «Ανατολικά της Ευρώπης», «Δρόμοι της Ανατολής», «Ελλήνων Πάθη», «Κυκλάμινα του Ολύμπου» με μουσικά θέματα σε διάλογο με τα χάλκινα (συμμετέχει η μπάντα της Φλώρινας). Ένα ακόμη ορχηστρικό LP και στα πλαίσια της πρώτης συνεργασίας με το γιο του Βασίλη είναι το «Όταν η βροχή».
Από το 1985 ο Νικολόπουλος με την ορχήστρα του λαμβάνει μέρος σε συναυλίες και σε επιλεγμένους χώρους κάνοντας έως σήμερα έντονη την παρουσία του στο χώρο της Ελληνικής μουσικής.
Δύο από τις συναυλίες του ηχογραφήθηκαν και έγιναν LP. Στο γήπεδο του Παναθηναϊκού το 1987, με τη συμμετοχή 10 τραγουδιστών όπου αποθεώθηκαν από 40.000 κόσμο. Το 1998 συναυλία στο Ηρώδειο με 70 μουσικούς της σύγχρονης ορχήστρας της ΕΡΤ και ερμηνευτές την Ε. Αρβανιτάκη, τον Κ. Μακεδόνα, τον Δ. Μπάση σε μία φαντασμαγορική αποθέωση από 8.000 κόσμο, όπου οΧ. Νικολόπουλος θεωρεί πως ήταν το αποκορύφωμα της καριέρας του. Ο τίτλος του ηχογραφημένου LP είναι: «Χρήστος Νικολόπουλος Ωδείο Ηρώδου Αττικού».
Ο Χρήστος Νικολόπουλος έχει γράψει μέχρι τώρα γύρω στα 1800 τραγούδια και μέχρι σήμερα θεωρείται ο πολυγραφότερος συνθέτης με τις μεγαλύτερες σε αριθμό επιτυχίες στην Ελλάδα. Θεωρείται, ιστορικά, ο μεγαλύτερος δεξιοτέχνης της εποχής στο μπουζούκι και επίσης συνεχιστής του αξέχαστου Μ. Χιώτη, γεγονότα που μέχρι σήμερα αποδεικνύει κάθε φορά, όπου και αν παίξει.
Έχουν εκδοθεί γύρω στα 12 βιβλία με τραγούδια του, σε νότες (παρτιτούρες), για πιάνο από τις εκδόσεις Φ. Νάκα.
Στο τέλος του 2000, με τη συνεργασία του Κ. Γανωσέλη, μετά από μακρόχρονη έρευνα και κοπιαστική δουλειά εκδόθηκε ένα βιβλίο του, με διδακτικό χαρακτήρα. Ο τίτλος του είναι «Οι λαϊκοί δρόμοι». Συνοδεύεται από ένα CD όπου ακούγονται όλοι οι λαϊκοί δρόμοι με το μπουζούκι του Χρήστου Νικολόπουλου και με πολλά μουσικά παραδείγματα. Επίσης τα κείμενα υπάρχουν και στα Αγγλικά.
Το συνολικό συνθετικό έργο του Χρ. Νικολόπουλου είναι πραγματικά ιδιαίτερα μεγάλο καθώς επίσης και οι συμμετοχές που έχει κάμει σε LP διαφόρων καλλιτεχνών. Πολλές από αυτές δυστυχώς δεν υπάρχουν πια παρά σε συλλεκτικές φόρμες, καθώς κυκλοφόρησαν σε δισκάκια βινυλίου και σε δισκογραφικές εταιρείες που δεν υπάρχουν σήμερα. Όλες οι συμμετοχές που βρέθηκαν καταχωρημένες στα καταστήματα cd σήμερα, υπάρχουν στην κατηγορία της δισκογραφίας.
Οι συμμετοχές του ως μουσικός/δεξιοτέχνης στο μπουζούκι, λέγεται ότι ξεπερνούν κάθε άλλον μουσικοσυνθέτη στη χώρα. Διεκδικεί το ρεκόρ έως σήμερα έχοντας στο ενεργητικό του πολύ περισσότερα από 20.000 τραγούδια (playbacks/recordings) σε αναρίθμητα LP'S, συλλογές κλπ. ρεπερτόριο που επίσης είναι αδύνατο να καταχωρηθεί εξ' ολοκλήρου για τους ίδιους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω. Ωστόσο τα περισσότερα από αυτά είναι καταχωρημένα σε δισκογραφικές κυκλοφορίες της Ελλάδας και του εξωτερικού. Τέλος, οι χρυσοί δίσκοι του Χρ. Νικολόπουλου ξεπερνούν τους 25.
.........................................................................
ΠΑΝΟΥ ΑΚΗΣ
Ο Αθανάσιος Δημητρίου Πάνου γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1933 στην Καλλιθέα. Ο πατέρας του Εργάζονταν στη Βασιλική φρουρά κι αργότερα στο 15ο στρατιωτικό νοσοκομείο, ως γραμματέας. Ήταν τέσσερα αδέρφια, τα τρία αγόρια. Τη μύησή του στη μουσική θα πρέπει όμως να την πιστώσουμε στη μητέρα του. Εκείνη ήταν που του τραγουδούσε τα ρεμπέτικα της εποχής και τον πήρε από το χέρι να τον γνωρίσει σε σημαντικούς ανθρώπους.
Έτσι, ο μικρός Θανασάκης (Άκης) βρέθηκε το 1946, στα δεκατρία του μόλις χρόνια, να παίζει στο πάλκο - αλλά και σε διάφορες ταβέρνες βγάζοντας πιατάκι - κιθάρα και μπουζούκι πλάι στον Γιάννη Σταματίου, τον περίφημο «Σπόρο».
Στα 17 του τό 'σκασε από το σπίτι για να παντρευτεί την, εφ' όρου ζωής πιστότατη, Δήμητρα, που πάντως την χώρισε για να παντρευτεί την Άννα, μητέρα των τεσσάρων παιδιών του. Μιλούσε πάντα στους γονείς του στον πληθυντικό και αυτό απαιτούσε και από τα παιδιά του.
Καλλιθέα, Δάφνη, Πετράλωνα, Αη-Γιάννης Ρέντης ήταν μερικές απ΄τις περιοχές που εμφανίσατηκε ως μουσικός μέχρι το 1958, οπότε και αποσύρθηκε ουσιαστικά από τη νύχτα. Ήταν η ώρα του Συνθέτη.
Δισκογραφεί το πρώτο του τραγούδι, «Το παιδί που απόψε πίνει», σε στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη με τη φωνή της Καίτης Γκρέυ. Τα χρόνια που ακολούθησαν δε χαρακτηρίστηκαν από κάποια ιδιαίτερη δραστηριοποίησή του, μέχρι να φτάσουμε στο 1967, έτος κυκλοφορίας του «Θα κλείσω τα μάτια» με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την Χαρούλα Λαμπράκη.
Εκεί αισθάνθηκε και τον πέλεκυ της ανοησίας των Λογοκριτών· μόλις 15 μέρες κυκλοφόρησε ο δίσκος. Η «φτώχια» και η «μιζέρια» που προσπαθεί να αποποιηθεί ο ήρωας του τραγουδιού αντικαθίστανται από κάτι «λευκά περιστέρια» και η Βίκυ Μοσχολιού αναλαμβάνει το 1970 να ερμηνεύσει το τραγούδι με τους πολιτικά ορθούς στίχους.
Η πλέον δημιουργική δεκαετία του Άκη Πάνου έχει ξεκινήσει. «Η πιο μεγάλη ώρα», «Η ζωή μου όλη», «Και τι δεν κάνω», «Εγώ καλά σου τά 'λεγα», «Πήρα απ' το χέρι σου νερό», «Δεν κλαίω για τώρα», «Για κοίτα με στα μάτια», «Ο τρελός», «Πυρετός». Ακολούθησαν το «Θέλω να τα πω», «Ο δρόμος είναι δρόμος», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά».
Το 1974 κάνει την πρώτη καλλιτεχνική υπέρβαση. Μπαίνει στο στούντιο μαζί με τον Στέλιο Καζαντζίδη για έναν μεγάλο δίσκο και συγκρούεται μαζί του. Εκεί που προηγουμένως είχαν ευλαβικά πειθαρχήσει ο Γ. Μπιθικώτσης και ο Στράτος Διονυσίου, ο Καζαντζίδης αντέδρασε: Δε δέχτηκε τον απόλυτο έλεγχο που ήθελε ο συνθέτης στην ηχογράφηση.
Έτσι προέκυψαν μόνο 6 τραγούδια και ο δίσκος συμπληρώθηκε με παλαιότερες επιτυχίες του τραγουδιστή. Ωστόσο μέσα από το αγαπημένο του ενεάσημο μέτρο, που κυριαρχεί και σ΄ αυτόν τον δίσκο, παρουσιάζει στίχους που υπερβαίνουν την μόδα της εποχής «φύγε - μη φύγεις», «Σ' αγαπώ - μ' αγαπάς» και απογειώνει τις ερμηνευτικές επιδόσεις του απόλυτου Έλληνα ερμηνευτή. για το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι, «Η ζωή μου όλη», ο Καζαντζίδης είπε: «Είναι το καλύτερό μου κουστούμι, και αυτό που με εκφράζει περισσότερο.»
Το 1977 με σημαία ένα τραγούδι που γράφτηκε για τη συνεργασία του με τον Καζαντζίδη και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά, ηχογραφεί το «Παρώνν!» Τραγούδια-σπονδές για τα πιο άγρια όνειρα των λαϊκών ανθρώπων, που θα επισκιάσει ο θρυλικός «Τρελός», ανεπανάληπτο σουξέ και καλλιτεχνική μονογραφή του Μ. Μητσιά!
Αν όμως οι δύο αυτοί δίσκοι ήταν η καλλιτεχνική του απογείωση, το 1982 έρχεται ο εμπορικότερος του δίσκος. «Θέλω να τα πω» με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. «Θέλω να τα πω», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά», τα σκωπτικά «Άνοιξε Πέτρο» και «αδιόρθω αναρχί», ξεσηκώνουν την Ελλάδα που έχει μόλις μπει σε μια νέα πολιτικοκοινωνική εποχή.
Την αμέσως επόμενη χρονιά οι Αδελφοί Φαληρέα εκτοξεύουν στο ... διάστημα τον δισκογραφικό πύραυλο «Αφιερωμένο εξαιρετικά» με τα Παιδιά από την Πάτρα. Για το "καύσιμο", δηλαδή για το τραγούδι του «Δε θέλω τη συμπόνια κανενός» ο Άκης Πάνου γκρίνιαζε πως πήρε πενταροδεκάρες...
Η επόμενη Δεκαετία τον βρίσκει να σιωπά καλλιτεχνικά και να φλερτάρει με την επικαιρότητα, μέσω επιστολών και άρθρων. Αποφάσισε να ξανανέβει στο πάλκο για δύο μόνο δεκαπενθήμερα: το 1989 στο «Επειγόντως» και το 1994 στα «9/8». Εκεί είχε στήσει το πάλκο σε δύο σειρές. Μπροστά οι μουσικοί, πίσω οι τραγουδιστές και δεν είχε αφήσει χώρο για πίστα.
Την 1η Αυγούστου 1997, πυροβολεί και σκοτώνει τον Σωτήρη Γιαλαμά, μη εγκρίνοντας την ερωτική σχέση που διατηρούσε το θύμα με την κόρη του Ελευθερία.
Δικάζεται τον Μάρτιο του 1998 από το μικτό ορκωτό κακουργιοδικείο Καβάλας. «Δε μετανόησα γιατί δεν εννόησα τι έγινε» έλεγε, οχυρωμένος πίσω από τον προσωπικό του κώδικα. Κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε ισόβια χωρίς ελαφρυντικά. Δεν του αναγνωρίστηκε ούτε το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου, αλλά ούτε και αυτό της καλλιτεχνικής προσφοράς...
Τον τραγούδησαν όλα τα μεγάλα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού. Δισκογράφησε 200 περίπου τραγούδια, ενώ πολλά έμειναν στο συρτάρι του. Αξιοσημείωτη είναι η έντονη φήμη που αναπτύχθηκε λίγο πριν πεθάνει, πως είχε δρομολογηθεί η συνεργασία του με τον Στέλιο Καζαντζίδη, ο οποίος ήταν ο μόνος καλλιτέχνης πρώτης γραμμής που τον επισκέφθηκε στη φυλακή.
Στις 2 Φεβρουαρίου 2000 εισήχθη στο Ευγενίδειο θεραπευτήριο, όπου και κατέληξε την Παρασκευή 7 Απριλίου, στις 12 το μεσημέρι, από καρκίνο του παγκρέατος. Ήταν 67 ετών.
............................................................................
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΝΕΣΤΗΣ
Από τους ιστορικούς μπουζουξήδες της δεκαετίας του ’50.
Έγινε γνωστός με το παρατσούκλι «Γύφτος», λόγω της τσιγγάνικης καταγωγής του. Συνέθεσε δικά του τραγούδια, έπαιξε σε πάρα πολλά πολλές ηχογραφήσεις ως εκτελεστής και έκανε ταξίμια που σφραγίστηκαν από το χαρακτηριστικό παίξιμό του.
Γεννήθηκε στις 15 Μαρτίου 1912 στην Κωνσταντινούπολη και έζησε το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι από τη γέννησή του. Ακολούθησε το δρόμο της Αμερικής αφήνοντας κενό στην ελληνική δισκογραφία.
Πέθανε το 1984.
...............................................................
ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ
Αδελφός του Μάρκου, μικρότερος κατά 25 χρόνια.
Γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1930, στα Άσπρα Χώματα της Νίκαιας.
Μέχρι το 1950 έζησε κάτω από τη σκιά του Μάρκου. Όταν όμως έγινε η μεταβολή από το ρεμπέτικο στο λαϊκό, εξελίχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους δεξιοτέχνες όλων των εποχών.
Έφυγε στην Αμερική το 1961, στο απόγειο της καριέρας του. Γύρισε μόνιμα το 1981.
Πέθανε το 1983 ξεχασμένος από φίλους και συναδέλφους του.
..................................................................
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ
Το 1933 ήρθε στην Ελλάδα ένας δίσκος που ηχογραφήθηκε στην αμερική και περιείχε ένα οργανικό κομμάτι που είχε τεράστια επιτυχία. Το κομμάτι αυτό ήταν το περίφημο ¨ Μινόρε του Τεκέ¨ του συνθέτη Ιωάννη Χαλκιά.
Οι διευθυντές της δισκογραφικής εταιρίας Columbia στην Αθήνα δεν μπορούσαν να καταλάβουν το λόγο αυτής της επιτυχίας, όπως και το μουσικό όργανο που κυριαρχούσε στη μουσική εκτέλεση του τραγουδιού αυτού.
Μετά λοιπόν από μεγάλη έρευνα κατέληξαν ότι το διαφορετικό αυτού του δίσκου ήταν στο γεγονός ότι είχε έναν διαφορετικό μουσικό ήχο, που προέρχονταν από το μουσικό όργανο με το όνομα μπουζούκι .
Εδώ λοιπόν ειχε μεγάλη συμμετοχή ο συνθέτης και οργανοπαίχτης μπουζουξής Ιωάννης Χαλκιας (Tjack Grigoriou ) Ο πρώτος επίσιμα μπουζουξής σε δισκογραφία .
.....................................................................
ΛΕΜΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΧΑΡΗΣ
Γεννήθηκε στην Κατερίνη το 1923. Από τους ποιό σημαντικούς δεξιοτέχνες
με οτι αυτό συνεπάγεται, αναμορφωτής του μπουζουκιού εισήγαγε την κλασική
κουλτούρα στο μπουζούκι με ανεπανάληπτες εκτελέσεις κλασικών έργων .
Χαρακτηριστηκά η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη είχε πει..
΄΄ Χάρη απόψε ένας άγγελος κατέβηκε και φίλησε τα μαγικά σου δάχτυλα ΄΄
Εβγαλε το δημοτικό σχολείο και μετα έφυγε στη θεσσαλονίκη να συνεχίσει
το γυμνάσιο και τις μουσικές του σπουδές. Πέθανε στο Ιλλινόις του Σικάγο το 1975
σε ηλικία 52 ετών από κιρρωση του ήπατος κηδεύτηκε στη Θεσσαλονίκη.
Στην Κατερίνη υπάρχουν αρκετοί συγγενείς του (εγγόνια του αδερφού του, ανίψια κ.τ.λ)
........................................................................
ΜΑΚΡΥΔΑΚΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ
Ο κατεξοχήν μπουζουξής των στούντιο. Δοξάστηκε ως εκτελεστής στην Columbia. Γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1928 στους Καλογήρους στην Αθήνα. Συμμετείχε στη συναυλία που ακολούθησε την ιστορική ομιλία του Μάνου Χατζιδάκι στις 27 Νοεμβρίου του 1949 στο θέατρο «Κεντρικόν» για το ρεμπέτικο τραγούδι. Μια από τις μεγάλες του επιτυχίες είναι το τραγούδι «το ’πες και τόκανες». Πέθανε το 1995.
.....................................................................
ΜΑΜΜΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Ο Γιώργος Μάμμος γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1935 στην Δραπετσώνα του Πειραιά, από γονείς Μικρασιατες. Από μικρός αγάπησε τόσο πολύ το μπουζούκι, που κατάφερε να το μάθει μόνος του και πολύ γρήγορα. Στα 18 του χρόνια έπαιξε επαγγελματικά για πρώτη φορά σε ένα μαγαζί στο Πέραμα.
Γρήγορα καθιερώθηκε στο μουσικό στερέωμα, γιατί το παίξιμό του είχε νταλκά και μεράκι. Δούλεψε σε μαγαζιά όπως στου «Κεφάλα» στην Κοκκινιά, στου «Περιβόλα», στο «Φαληρικόν», στον «Αστέρα». Έπαιξε μαζί στο ίδιο πάλκο με τον Τσιτσάνη και τον Παπαϊωάννου στις χρυσές εποχές τους. Συνόδευσε όλους τους μεγάλους τραγουδιστές της εποχής, Στέλιο Καζαντζίδη, Μανώλη Αγγελόπουλο, Σωτηρία Μπέλλου, Ρίτα Σακελαρίου, Πάνο Γαβαλά, Στράτο Διονυσίου, Βαγγέλη Περπινιάδη κ.ά. Για πολλά χρόνια ήταν το μπουζούκι της Καίτης Γκρέυ, η οποία βάφτισε και τη μεγάλη του κόρη, την Κωνσταντίνα.
Όμως η συνεργασία με αυτούς τους καλλιτέχνες απαιτούσε και θυσιες. Ταξίδια σε Αμερική, Γερμανία, Αυστραλία, Ολλανδία, Βηρυτό... Συνεχείς περιοδείες, οι οποίες τον χώριζαν από την πολυμελή οικογένειά του. Αυτός ήταν ο λόγος που εγκατέλειψε τις «μεγάλες δόξες», σταμάτησε να ταξιδεύει και έπαιζε μόνο σε κέντρα του Πειραιά και της Αθήνας. Είχε το κοινό του, που τον ακολουθούσε όπου κι αν δούλευε. Πάντα κρατούσε ολόκληρο το πρόγραμμα μόνος του. Ο νταλκάς που είχε στο μπουζούκι και στο τραγούδι ήταν σπάνιος. Ήταν ένας σπουδαίος συνθέτης και τραγουδιστής, ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης, της παλιάς καλής σχολής του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού και πάνω απ' όλα ένας φιλότιμος άνθρωπος και πολύ καλός οικογενειάρχης.
Ο Γιώργος Μάμμος, ο οποίος είναι πρώτος ξάδελφος του Γιάννη Μωραΐτη, έγραψε και πάρα πολλά τραγούδια. Μεγάλες επιτυχίες όπως «Στον Άδη ανταμώσανε», τραγουδισμένο από τον Π. Μιχαλόπουλο, «Το κελί 33» που το τραγούδησε ο Γ. Μαργαρίτης κ.ά.
Έφυγε από την ζωή σε ηλικία 61 χρόνων, στις 24 Αυγούστου του 1996.
...................................................................
ΜΕΥΣΟΥΤΗΣ ΛΟΥΚΑΣ
Ο Λουκάς Μευσούτης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1918 .
Σπούδασε στο Πολυτεχνείο αλλά η μοίρα τον ήθελε μπουζουξή .
Συγγενής του Γιάννη Τατασόπουλου είχε παντρευτεί την αδερφή του
συνεργάστηκε με Τσιτσάνη , Νίνου , Μπακάλη , Ζαμπέτα κ.ά .Εγραψε τραγούδια
που τραγούδισαν σε Α΄εκτέλεση ο Τσαουσάκης ΄΄ Ελα να μου πείς μικρό μου ,
Τι σου φταίω σούρας να γυρνώ με τον Μπιθικώτση κ.ά .
Το 1963 μετακόμισε μόνιμα για τον καναδά .
Το 1982 έφυγε απο κοντά μας ο Λουκάς Μευσούτης για την γειτονιά των μπουζουκιών .
............................................................................
ΣΕΜΣΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΛΟΝΙΚΙΟΣ
Ο Δημήτριος Σέμσης ή Σαλονικιός(1883 - 1950), βιρτουόζος παραδοσιακός βιολιστής. Γεννήθηκε το 1883 στη Στρώμνιτσα η οποία την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας ανήκε στο βιλαέτι της Θεσσαλονίκης.
Ο πατέρας του και ο παππούς ήταν επίσης βιολιστές. Στα τέλη του δεκάτου εννάτου αιώνα, συμμετείχε στη μπάντα ενός τσίρκου, το οποίο περόδευε σε όλα τα Βαλκάνια. Αργότερα εντάχθηκε σε άλλες περιοδεύουσες ορχήστρες και έπαιξε στην Τουρκία, Συρία, Αίγυπτο, Σουδάν και αλλού.
Μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η Στρώμνιτσα πέρασε στο Βασίλειο της Σερβίας. Στο τέλος του 1919 η οικογένεια του Δημήτριου Σέμση μετανάστευσε στη Θεσσαλονίκη. Το 1923 παντρεύτηκε τη Δήμητρα Κανούλα και απέκτησε 4 παιδιά. Στις αρχές του 1927 εγκαθίσταται μόνιμα στην Αθήνα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο Δημήτρης Σέμσης ήταν Διευθυντής Ηχογράφησης στην ΗΜV και στην Columbia, θέσεις με μεγάλη επιρροή, τις οποίες και διατήρησε και στις δεκαετίες του 1930 και 1940. Συμμετείχε σε εκατοντάδες ηχογραφήσεις παραδοσιακών, σμυρναϊκών και ρεμπέτικων τραγουδιών στο διάστημα 1924 - 1931, παρουσίασε γύρω στο 1928 τα πρώτα του τραγούδια και το 1931 ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση της His Master's Voice, θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του. Eγραψε πάνω από 100 τραγούδια.
Τη δεκαετία του 1930, ο Δημήτρης ηχογραφούσε με τη Ρόζα Εσκενάζι γνωρίζοντας μεγάλες επιτυχίες. Συχνά, την συνόδευε στις ταβέρνες μαζί με τους Τομπούλη, Λάμπρο Σαββαΐδη και Λάμπρο Λεοναρίδη. Οι συνθέσεις του ηχογραφούνταν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της εποχής εκείνης, όπως η Ρίτα Αμπατζή, ο Στελλάκης Περπινιάδης και ο Στράτος Παγιουμτζής. Έγραψε ρεμπέτικα και δημοτικά τραγούδια, καθώς και σμυρνέικα και αμανέδες.
Όπως φαίνεται από τις ηχογραφήσεις, ο Δημήτρης ήταν, χωρίς αμφιβολία, ο μεγαλύτερος βιολιστής που ηχογράφησε στο χώρο του ρεμπέτικου/σμυρνέικου. Ηχογράφησε πολλές εκατοντάδες δίσκους και πολλοί από αυτούς επανακυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια.
Ο Δημήτρης Σέμσης πέθανε από καρκίνο στην Αθήνα, στις 13 Ιανουαρίου του 1950.
.......................................................................
ΣΟΦΟΠΟΥΛΟΣ ΤΑΣΟΣ
Ο Τάσος Σοφόπουλος γεννήθηκε στα Κάτω Πετράλωνα το 1934 .
Πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε μια εργατική γειτονιά της Αθήνας μέσα στις τραγικές συνθήκες τησ κατοχής .
Το πρώτο του μπουζούκι που αποκόμησε απο δικά του χρήματα του το έσπασε ο πατέρας του
προσπαθόντας να τον προστατέψει αλλά τα πράματα ήταν αποφασισμένα .. Ο Τάσος Σοφόπουλος
άρχισε να έχει συνεργασίες με διαφόρους εμπειροτέχνες μουσικούς παίζοντας σε γάμους , βαφτίσια κ.ά .
Σύντομα γνώρισε τους μεγάλους της εποχής Τσιτσάνη ,Παπαϊωάννου,Τζουανάκο και άρχισε μαζί τουσ να δουλεύει στα μαγαζιά .
Το 1958 φεύγει για την Αμερική και ρίχνει άγκυρα κάνοντας τουρνέ σ' ολες τιs πολιτείες είχε το προνόμιο να γνωρίσει και να παίξει σε ηχογραφίσεις με τον Μπέμπη δεύτερο μπουζούκι στο ΄΄Bedi's Lament ΄΄ και στα ΄΄Ελα κάνε μου παρέα ΄΄ ΄΄Never on Sunday ΄΄ .
Σήμερα ο Τάσος Σοφόπουλος ζει στην Ελλάδα μετά από τον επαναπατρησμό του το 1989
.....................................................................
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ (ΣΠΟΡΟΣ)
Ο Γιάννης Σταματίου – Σπόρος ανήκει στους κορυφαίους δεξιοτέχνες του μπουζουκιού,
με θητεία κοντά 50 χρόνια, στο αυθεντικό λαϊκό τραγούδι, όπου διακρίνεται σαν
σπουδαίος εκτελεστής από τότε που ξεκίνησε, το 1950, μέχρι σήμερα.
Κυριάρχησε σαν πρώτο μπουζούκι στη δισκογραφία και στο λαϊκό πάλκο «ζωγραφίζει» με την ψυχή καιτα δάκτυλά του, πάνω στις μαγικές χορδές του μπουζουκιού του και μας αναστατώνει.
O Γιάννης Σταματίου – Σπόρος, μπήκε στο χώρο τα λαϊκής μουσικής
σκηνής από πολύ μικρός.
Ο Σπύρος Ευσταθίου, επαγγελματίας μουσικός (έπαιζε μπουζούκι), τον πήρε και τον πήγε στου Χαριτόπουλου, στην
οδό Ίωνος, δίπλα στο διάσημο μπαράκι του Μάριου.
Πέρασαν από τότε 50 χρόνια. Σήμερα ο Γιάννης Σταματίου ή Σπόρος (όπως τον ονόμασε – και του ’μεινε – ο Μανώλης Χιώτης)
κουβαλάει στην πλάτη του ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού.
Εγκατέλειψε το γυμνάσιο και αφοσιώθηκε στο τραγούδι.
Τα πρώτα μαθήματα πήρε από τους μεγαλύτερους σε ηλικία φίλους και γείτονες του μπουζουξήδες Μήτσο και Σπύρο Ευσταθίου και τον Στέλιο Μακρυδάκη.
Με τον Άκη Πάνου έπαιζαν σε μία ταβέρνα στην Καλλιθέα. Ξεκίνησαν να δουλεύουν επαγγελματικά με τον Άκη και έναν φίλο τους τον Τζων. Έκαναν τρίο
και βράδυ έπαιζαν και τραγουδούσαν στο ταβερνάκι του Σιληβάνι στο Κουκάκι.
Επίσημα δούλεψε σε πάλκο το καλοκαίρι του 1950, στο κέντρο «Νίκη»
της οδού Φραντζή στο Νέο Κόσμο. Πήρε τη θέση του Σπύρου Ευσταθίου, ο οποίος πήγε να δουλέψει στην «Τριάνα» με τον Γ. Παπαϊωάννου.
Στα μέσα του 1952 μπαίνει στο στούντιο και «κολλάει» εκεί για χρόνια ολόκληρα. Συμμετέχει ως πρώτος εκτελεστής, σολίστ του μπουζουκιού, σε εκατοντάδες τραγούδια σε ηχογραφήσεις γνωστών τραγουδιστών.
Παράλληλα με τη δισκογραφία εμφανίστηκε σε λαϊκά κέντρα της Αθήνας .
O Γιάννης Σταματίου έγραψε ιστορία στην Αμερική όπου εργάστηκε σε κέντρα ελληνισμού και όχι μόνο από το 1958 έως το 1980.
Ο Γιαννης Σταματίου άφησε την τελευταία του πνοή τηs 17/01/2011.
....................................................................
ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΕΜΠΗΣ
Γεννήθηκε στον Πειραιά, στον Άγιο Βασίλειο στις 16 Απριλίου 1927.Από ευκατάστατη οικογένεια.
Ο πατέρας του ήταν διευθυντής της εταιρείας «Γκιόλμαν» και είχε γνώσεις κλασικής και βυζαντινής μουσικής.
Πήγε στο Εμπορικό Γυμνάσιο με στόχο το νομικό κλάδο, αλλά η αγάπη του για τη μουσική τον οδήγησε στο μπουζούκι.
Πολύ φίλος με το Χιώτη, αλλά και ανταγωνιστής για το ποιος θα παίξει καλύτερα. Το μπουζούκι δεν το κόλλαγε πάνω του, το κρατούσε λίγο μακριά και το έπαιζε σαν λαούτο.
Δεν προλάβαινες να δεις τα δάκτυλά του. Δούλεψε στην Αμερική. Γύρισε το 1965 με το πάθος του ποτού.
Πέθανε δυστυχισμένος στο Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων στο Δαφνί παραμονή Χριστουγέννων του 1972.
...........................................
ΤΑΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
Γνωστός και ως «Ντίλιγκερ». Γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 1928 στην Κηφισιά.
Σε ηλικία 12 ετών δούλευε σαν μπουζουξής στην «Μπύρα του Πίκινου» στο Θησείο. Μαζί με τον Σταματίου ήταν από τα δυνατά ντουέτα της εποχής.
Υπεύθυνος για τις ακροάσεις σε νέους καλλιτέχνες της Columbia.
To 1955 έφυγε στην Αμερική με τη Ρένα Ντάλια. Γύρισε το 1958 και συνεργάσθηκε με τον Καζαντζίδη.
Ξαναπήγε στις ΗΠΑ. Στην Ουάσιγκτον στο κέντρο «Άστορ» δούλεψε δέκα χρόνια. Έφτιαξε μια ορχήστρα με παραδοσιακά όργανα, αυτό που σήμερα λέμε «έθνικ», τρελαίνοντας τους αμερικάνους που κατέκλυζαν το μαγαζί.
Έκανε σύντομες επισκέψεις στην Ελλάδα. Πέθανε το 2001 στην Αμερική και τάφηκε στην Ουάσιγκτον.
............................................................
ΤΣΙΜΠΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Μεγάλος δεξιοτέχνης. Δεν είχε ίχνος έπαρσης και ναρκισσισμού. Γεννήθηκε στις 18 Οκτώβρίου 1927 στο Καραβόστομο Ικαρίας.
Σε ηλικία 6 ετών πήρε το βραβείο του καλύτερου λυράρη στο νησί. Πήγε στο Ωδείο Αθηνών στα 8 του χρόνια. Ο αδελφός του του χάρισε ένα μπουζούκι όταν έγινε 9 ετών και αφιερώθηκε σ’ αυτό εγκαταλείποντας τις σπουδές βιολιού αλλά και το δημοτικό σχολείο.
Έφυγε για την Αμερική το 1961 με την Άννα Μπέλλα. Εκ γενετής είχε πρόβλημα στα μάτια και πολλές φορές έπαιζε χωρίς να βλέπει.
Χρησιμοποιούσε πεντάχορδο μπουζούκι που του το έφτιαξε ο ΄Ακης Πάνου. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1970 και ξαναγύρισε στην Αμερική μετά από ένα χρόνο.
Στοίβα τα λεφτά μπροστά του. Σε μια βάφτιση στην Μινεσότα του πέταξαν 10.000 δολάρια. Έκανε ένα ταξίδι στην Ελλάδα το 1987, ξανάφυγε και επέστρεψε το 1994.
Το 2003 πέθανε με τον καϋμό της γυναίκας του που έχασε σε δυστύχημα.
.......................................................................
ΧΟΝΤΡΟΝΑΚΟΣ
Ο Χοντρονάκος γεννήθηκε στη Μικρά Ασία και από ηλικία δέκα ετών άρχισε να παίζει μπουζούκι. Συνεργάστηκε με τον Μπαγιαντέρα, τον Βαμβακάρη, τον Ρούκουνα, τη Σωτηρία Μπέλλου, ενώ από τις αρχές της δεκαετίας του '70 σε όλες σχεδόν τις εμφανίσεις του στα νυχτερινά κέντρα τον συνόδευε η Μαριώ .
Μετά τον Εμφύλιο εξορίστηκε για την αριστερή του ιδεολογία, ενώ το 1969 άνοιξε το νυχτερινό κέντρο «Καλύβα» στη Θεσσαλονίκη.Το 1982 έχασε τη σύζυγό του ενώ 4 χρόνια αργότερα τον χτύπησε και πάλι ο Χάρος με τον θάνατο του γιου του. Ο Χοντρονάκος έγινε γνωστός σε όλη την Ελλάδα και αγαπητός σε όλους με τα τραγούδια του από δυο συλλογές με τον τίτλο «Τα ρεμπέτικα της Θεσσαλονίκης». Από τη δεκαετία του '50 κράτησε συντροφιά σε ολόκληρες γενιές γλεντζέδων τραγουδώντας και παίζοντας μπουζούκι σε διάφορα νυχτερινά μαγαζιά της Θεσσαλονίκης.
Ο «φιλότιμος ωραίος και Θεσσαλονικιός» Χοντρονάκος πέθανε σε ηλικία 72 ετών, πάμπτωχος σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Στην κηδεία του στο νεκροταφείο του Ευόσμου Θεσσαλονίκης, η αγαπημένη του φίλη και σύντροφος στο τραγούδι, για σαράντα ολόκληρα χρόνια, Μαριώ Κεφάλα, εκπλήρωσε την τελευταία του επιθυμία του, αποχαιρετώντας τον με το τραγούδι που αγαπούσε «οι μάγκες ξεχωρίζουν από το πρόσωπο».
..........................................................................
ΔΟΜΕΝΙΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ : συνθέτης, καθηγητής μουσικής, εκτελεστής λαϊκών οργάνων και ποιητής· γιος του Μάρκου Βαμβακάρη και αδελφός του Στέλιου Βαμβακάρη.
Σπούδασε ανώτερα θεωρητικά-σύνθεση με τον Κων/νο Κυδωνιάτη (αρχικά στο Ωδείο Πειραιώς και μετά, στο Παλλάδιο Ωδείο). Κάτοχος πτυχίου ενοργάνωσης (από τον Βασίλη Αρχιτεκτονίδη), πήρε επίσης μαθήματα πιάνου από τον Χαράλαμπο Κρητικό και μεταπτυχιακά μαθήματα σύγχρονης σύνθεσης-ενορχήστρωσης από τον Γιάννη Αυγερινό.
Σήμερα διδάσκει σε διάφορα ωδεία ανώτερα θεωρητικά και δεξιοτεχνία νυκτών λαϊκών οργάνων (μπουζούκι,μπαγλαμάς,τζουράς) συνεχίζοντας τη μεγάλη παράδοση-κληρονομιά του πατέρα του.
Στα τραγούδια του: «Κάτσε βρε μάγκα μου καλά»,κ.λπ. Στα έργα του: "Δρόμοι στη Μουσική" (παιδικά χορωδιακά τραγούδια. Έχουν εκδοθεί από τις Εκδόσεις "Κορφή" συνοδευμένα με κασέτα), "Κινούμενα Σχέδια" ("Καρτούνς", για συμφωνική ορχ.), "4 άριες" (για σοπράνο-τενόρο), "Θέμα, παραλλαγές και φούγκα" (για πιάνο), διάφορες "Σπουδές" (για βιολί και πιάνο, για κιθάρα και φλάουτο,κ.λπ.), 2 "Σονάτες για πιάνο".
Επίσης πολλές διασκευές τραγουδιών του Μ. Βαμβακάρη (για πιάνο, ακκορντεόν, μπουζούκι και άλλα όργανα).
...........................................................
ΚΑΡΑΜΠΕΣΙΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
Ο Γιάννης Καραμπεσίνης Δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, συνθέτης και στιχουργός.
Στην οικογένεια του υπήρχε μουσική φλέβα απ’ τον παππού του στην Κρήτη που ήταν απ’ τα πρώτα βιολιά. Ο Μαριανός με τ’ όνομα.
Ο ίδιος ξεκίνησε απ’ του Ψυρρή όπου η γειτονιά ξεχείλιζε από μουσική, αφού είχε γείτονες την εξαίρετη τραγουδίστρια Γεωργία Μηττάκη και τον Μάθεση, τον γνωστό Νίκο «Τρελλάκια» που έπαιζε και χαβάγια.
Το 1950 σε ηλικία 12 χρόνων ξεκινάει με το πρώτο του συγκρότημα, το Τρίο Σταρ όπου έπαιζε κιθάρα. Εκείνη την εποχή παίζαν σε ταβέρνες.
Την τρέλα για το μπουζούκι την κολλάει από τον Μανώλη Χιώτη που δούλευε κάτω από το Περοκέ, στου Κατελάνου (Χιώτης, Σπαγγαδώρος, Λαύκας και ένα πιάνο). «Μπαίνω κρυφά στο μαγαζί, γιατί ήμουν και μικρό παιδί, και ακούω τον Χιώτη να παίζει στην αρχή κιθάρα, ισπανικά και μεξικάνικα, και μετά πιάνει το τρίχορδο μπουζούκι και παίζει Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω. Μόλις άκουσα τον ήχο του μπουζουκιού κόλλησα, δεν είχα ξανακούσει ζωντανά μπουζούκι.
Στο Αιγάλεω, στο μαγαζί Καλή Καρδιά, απέναντι απ’ τον Κήπο του Αλλάχ έβγαλα τα πρώτα μου λεφτά σαν κιθαρίστας, και αμέσως αγόρασα ένα τρίχορδο μπουζούκι του Ζαμπέτα. Μετά από έναν μήνα άρχισα να παίζω μπουζούκι στο μαγαζί».
Την εποχή εκείνη μου έδειξε μερικά μυστικά στο μπουζούκι ο Γιώργος ο Νεοφώτης, ο οποίος αν και επιχειρηματίας έπαιζε καλό μπουζούκι. Τα πιο πολλά όμως τα έμαθα ακούγοντας το χωνί και κλέβοντας τον Χιώτη».
«Το ’53 γνώρισα τον Γιάννη τον Κυριαζή, τον τραγουδιστή, κι αυτός με πήγε δίπλα, στο μαγαζί του Μάριου, στο μπαράκι. Η αφάν γκατέ, Τσιτσάνης, Χιώτης, Τατασόπουλος, Μπέμπης συχνάζανε στου Μάριου, και δίπλα στο μπαράκι εμείς οι πιο δεύτεροι, που πολλοί από εμάς άλλαξαν κατηγορία και έγιναν Α΄ Εθνική.
Μια μέρα στο μπαράκι έρχεται ο τραγουδιστής ο Χρηστάκης και μου λέει: “Δεν έρχεσαι στου Τζίμη του Χοντρού που ψάχνουμε δεύτερο μπουζούκι…” Έτσι, πάω στην ταβέρνα του Τζίμη, Αχαρνών 77, με συγκροτηματάρχη τον Μητσάκη, τραγούδι Χρηστάκη – Αναμπέλλα και στο ακορντεόν τον Γιώργο τον Κουλαξίδη.
Εκεί η δουλειά ήταν οικογενειακή. Όλοι μαζί στο πάλκο χωρίς φιρμιλίκια απ’ τις 9 μέχρι τις 2 μπροστά σε ένα μικρόφωνο. Ο Τζίμης πούλαγε φαγητό και στις 2 η ώρα έκλεινε.
Το ΄56-΄57 με συγκροτηματάρχη τον Χρηστάκη, δουλεύω με τον Γιάννη Σταματίου (Σπόρο). Πολύ μεγάλο μπουζούκι αυτός, τον καταλήστεψα. Σιγά σιγά το ΄56 μπαίνω και στην δισκογραφία με τον Μητσάκη. Το πρώτο τραγούδι που παίζω σαν μπουζουξής είναι το Σαββατόβραδο συννεφιασμένο, του Μητσάκη και παίρνω 20 δρχ.
Από κει και πέρα κάθε πρωί απ’ το Θησείο με τον ηλεκτρικό στον Περισσό και πολλές φορές έδινα ένα δίφραγκο και με πήγαινε το ταξί στο εργοστάσιο της Columbia. Κοιμόμουνα εκεί, πολλές φορές, πάνω στο πιάνο με ουρά, μόνιμος εκτελεστής με τον Μητσάκη. Εκεί γνωρίζω Τσαουσάκη, Παγιουμτζή, Λύδια και όλα τα ιερά τέρατα…
Το ΄59 παίζω όλα τα τραγούδια του Καλδάρα με Καζαντζίδη, Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά, Είμαι ένα κορμί χαμενο κ.α Μετά με πήρε ο Δερβενιώτης που ήταν διευθυντής και έπαιξα όλα τα κομμάτια του μαζί με τον Μακριδάκη, άλλον σπουδαίο μπουζουξή.
Αργότερα, έπαιξα τα τραγούδια του Τσιτσάνη με τον Μπιθικώτση (Αρχόντισσα, Αχάριστη, κ.ά.) Το πρώτο τραγούδι που έγραψα είναι το Βύθισέ μου το μαχαίρι, με την Πόλυ Πάνου, και εγώ της κάνω σεγόντο. Μπήκε στο όνομα του Μητσάκη και έγινε επιτυχία.
Ο Μητσάκης είπε στο Μηλόπουλο “το κομμάτι αυτό είναι το μικρού”. Έτσι, ο Μηλιόπουλος με συμπαθεί και δίνω την Τζεμιλέ και το Ρίχ’ το στο δε βαριέσαι, στην Πόλυ Πάνου και γίνονται επιτυχία – στίχοι και μουσική Γιάννης Καραμπεσίνης».
Έτσι αρχίζω και δίνω-και δίνω ώσπου έδωσα 420 τραγούδια. Στη Λύδια, στον Γαβαλά, στην Πάνου. Όλα τα οφείλω στον Μητσάκη. Αυτός μου έμαθα να γράφω στίχο.
Το ’59-’59 δουλεύω με τον Πάνο Γαβαλά. Πριν πάμε στου Μαργωμένου δουλέψαμε είκοσι μέρες στου Γλάρου και δεν πατούσε ψυχή. Εν πάσει περιπτώσει το ΄63 λέω: τέλος η μαγκιά και ο Σακαφλιάς και λέω στην Πόλυ Πάνου να σηκωθούμε όρθιοι και να κάνουμε ντουέτο σαν Χιώτης-Λίντα. Η Πόλυ αρνήθηκε, και κάνω το πρώτο μου ντουέτο με την Μπέμπα Μπλανς. Από τότε εμφανίζομαι νούμερο πάντα με μια τραγουδίστρια, Μαίρη Μαράντη, Δούκισσα, κ.ά.»
Μου λέει ο Χιώτης: “Πάμε να παίξουμε στα τραγούδια ενός ψηλού (Θεοδωράκης)”. Πάμε σ’ ένα δωμάτιο μ’ ένα πιάνο και ακούω έναν διαφορετικό στίχο, ένα διαφορετικό τραγούδι. Ήταν ο Επιτάφιος του Μίκη. Μόλις ακούω λέω στον Χιώτη: “Ώπα, εδώ έχουμε πολιτικό τραγούδι”. “Κάνε το κορόιδο”, μου λέει ο Χιώτης, “τρεις φορές παραπάνω θα πληρωθούμε”».
Μπορεί σήμερα ο Γιάννης Καραμπεσίνης να απέχει από τη δισκογραφία και τις ζωντανές εμφανίσεις. Είναι βέβαιο, όμως, πως για πολλά χρόνια ακόμα θα ταξιδεύουμε μαζί του.
....................................................................
ΚΑΤΙΝΑΡΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
Ο Αντώνης Κατινάρης γεννήθηκε στα Χανιά Κρήτης το 1931, πρωτότοκος γιός σε μια οικογέννεια προσφύγων από την Μικρά Ασία και από πολύ νεαρή ηλικία (σχεδόν έφηβος) έδειξε το ενδιαφέρον και το ταλέντο του στην μουσική.
Επηρεασμένος από τις μικρασιάτικες ρίζες του, έδειξε την αγάπη του στη λαϊκή μουσική από πολύ νεαρή ηλικία. Αυτοδίδακτος στο μπουζούκι, ξεκίνησε να παίζει στην ηλικία των 13 χρόνων, στην πόλη που γεννήθηκε, τα Χανιά, όπου πολύ σύντομα καθιερώθηκε ως βιρτουόζος.
Στην δεκαετία του '60 ανέβηκε στην Αθήνα όπου έκανε το μεγάλο του άλμα στην Ελληνική λαϊκή μουσική σκηνή ως συνθέτης.
Ο Αντώνης Κατινάρης υπήρξε χαρισματικός λαϊκός συνθέτης, σπουδαίος δεξιοτέχνης του μπουζουκιού με τελείως προσωπικό χαρακτήρα παιξίματος και άνθρωπος με ισχυρό και ατίθασο πνεύμα.
Τα τραγούδια του ερμήνευσαν καλλιτέχνες πρώτης γραμμής όπως οι Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Γιώτα Λύδια, Στράτος Διονυσίου, Πόλυ Πάνου, Καίτη Γκρέυ, Μανώλης Αγγελόπουλος, Πάνος Γαβαλάς, Ρίτα Σακελλαρίου, Μανώλης Μητσιάς, Χαρούλα Λαμπράκη, Σταμάτης Κόκοτας, Μιχάλης Μενιδιάτης, Βαγγέλης Περπινιάδης, Γιώργος Μαργαρίτης κ.α.
Αμέτρητες είναι και οι συμμετοχές του ως εκτελεστή σε κομμάτια επιφανών συνθετών όπως οι Βασίλης Τσιτσάνης, Απόστολος Καλδάρας, Πάνος Γαβαλάς κ.α.
Το τραγούδι του «Τι να σου κάνει μια καρδιά», σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου (με την οποία συνδεόταν με βαθιά φιλία) σηματοδότησε το ξεκίνημα μιας διαδρομής με πολλές επιτυχίες. Έφυγε απ' τη ζωή στις 28/10/99.
Η κορη του η Μαρια ειναι στις επαλξεις του ρεμπετικου και λαϊκου, εχει βγαλει κι ενα δισκο με παλια ρεμπετικα και τη συμμετοχη του Γ.Ξηνταρη.
..................................................................
ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
Γεννήθηκε το 1947 στο Καψοχώρι του Νομού Ημαθίας. Μόλις 12 ετών αισθάνθηκε την πρώτη και μεγαλύτερη αγάπη του για τη μουσική. Όπου κι αν άκουγε οργανοπαίκτες βρισκόταν κοντά τους, σαν να τον μαγνήτιζαν. Πολύ γρήγορα απέκτησε ένα μπουζούκι. Στην αρχή πήγε σε δάσκαλο για 5 μήνες, αν και αρίστευε στο διάβασμα του πενταγράμμου αισθάνθηκε πως τα μυστικά του οργάνου που διάλεξε θα τα μάθαινε μόνο αυτοδίδακτα. Πολύ γρήγορα άρχισε να παίζει με κάποια μικρά συγκροτήματα της περιοχής είτε λαϊκά είτε παραδοσιακά - τοπικά.
Έτσι πήρε τα πρώτα ακούσματα που είχαν ρίζες της Ελληνικής μουσικής παράδοσης. Πολύ γρήγορα ο Χρήστος Νικολόπουλος άρχισε να γίνεται ένας δεξιοτέχνης του μπουζουκιού παίζοντας σε όλη την περιφέρεια της πατρίδας του, σε κέντρα, γιορτές, γάμους, πανηγύρια κ.τ.λ. Το 1963, σε μικρή ηλικία, κατέβηκε στην Αθήνα. Υπήρχε τότε, το καφενείο των μουσικών στην οδό Βερανζέρου στην Ομόνοια. Εκεί, γνώρισε διάφορους μουσικούς και άρχισε να παίζει σε ηχογραφήσεις διαφόρων δίσκων μικρών εταιριών. Αργότερα, ο Στέλιος Ζαφειρίου, δεξιοτέχνης στο μπουζούκι, τον άκουσε και του πρότεινε να παίζουν μαζί στις :nχογραφήσεις.
Ο Χ. Νικολόπουλος πια άρχισε να δημιουργεί όνομα στο χώρο των μουσικών και τραγουδιστών της Αθήνας ενώ όλοι μιλούσαν για το μεγάλο ταλέντο του και παράλληλα για την σεμνότητά του. Το 1964 δούλεψε με τον Μ. Αγγελόπουλο πολύ σημαντικό τραγουδιστή που εκείνη την περίοδο ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής. Κατόπιν ο μουσικός Π. Ιατρού τον σύστησε στο Στέλιο Καζαντζίδη όπου και δούλεψε μαζί του τα τελευταία χρόνια των εμφανίσεων του, δηλαδή τι 1965-66 όπου και πήγαν σε περιοδείες στην Αμερική, Γερμανία και σε όλη την Ελλάδα.
Ο Χρήστος Νικολόπουλος συνέχισε την πορεία του, ενώ όλα έδειχναν ότι ήταν πια περιζήτητος. Εν τω μεταξύ είχε την τύχη να γνωρίσει και να δουλέψει σχεδόν με όλους τους ρεμπέτες της εποχής (Β. Τσιτσάνη, Γ. Παπαϊωάννου, Γ. Κυριαζή, Μ. Βαμβακάρη, Σ. Κουγιουμτζή). Αργότερα, δούλεψε για μία σεζόν 1969-70 με το Μ. Χιώτη, όπου, όπως λέει ο ίδιος, ήταν σαν να πήρε το δίπλωμα μαζί του, διότι, ως γνωστό τουλάχιστον, οι παλαιότεροι δεξιοτέχνες του μπουζουκιού είχαν σαν ίνδαλμα τον Μ. Χιώτη. Να σημειώσετε ότι ο Μ. Χιώτης εκφραζόταν με τα καλύτερα λόγια για το Χρήστο. Επίσης, αργότερα ο Χ. Νικολόπουλος υπήρξε αχώριστος συνεργάτης στο στούντιο με τον Γ. Ζαμπέτα. Μάλιστα σε αφιέρωσή του ο Γ. Ζαμπέτας αποκαλεί το Χρήστο γιο του. Ο Χρήστος, από τα πρώτα χρόνια άρχιζε να χτίζει το δικό του μέλλον. Συνόδεψε όλους τους Έλληνες τραγουδιστές της εποχής: Π. Πάνου, Κ. Γκρέϋ, Γ. Λύδια, Γ. Μπιθικώτση, Μαρινέλλα, Γ. Πουλόπουλο, Σ. Διονυσίου, Τ. Βοσκόπουλο, Γ. Νταλάρα (15 χρόνια σχεδόν μαζί). Πολλά χρόνια με την Χ. Αλεξίου και με πολλούς άλλους. Στο στούντιο, στις ηχογραφήσεις, έπαιξε τουλάχιστον επί 20 χρόνια στο 80% της ελληνικής δισκογραφίας.
Έπαιξε μπουζούκι σχεδόν σε όλα τα τραγούδια όλων των μεγάλων δημιουργών (Δ. Καλδάρα, Γ. Μητσάκη, Θ. Δερβενιώτη, Μ. Μπακάλη, Γ. Ζαμπέτα, Μ. Θεοδωράκη, Δ. Πάνου, Γ. Σπανού, Β. Τσιτσάνη, Μ. Λοιζου, Μ. Πλέσσα, Δ. Μούτση κ.ά.).
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Από το 1968 άρχισε να γράφει τα πρώτα του τραγούδια. Θα αναφέρουμε μερικά με χρονολογική σειρά: 1968: «Νυχτερίδες και αράχνες», «Απόψε σ' έχω στην αγκαλιά μου» με τον Καζαντζίδη σε στίχους Κ. Βίρβου, 1972: «Αγριολούλουδο», «Την Παρασκευή το Βράδυ» σε στίχους Πυθαγόρα με τον Σ. Καζαντζίδη, 1975 «Νύχτα στάσου» με την Λίτσα Διαμάντη, 1975: LP «Υπάρχω» με τον Σ. Καζαντζίδη (ρεκόρ πωλήσεων).
Ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια τα LP: «Το σταυροδρόμι» με τον Π. Γαβαλά, «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» - Γ. Νταλάρας - Γλυκερία - Δ. Κοντογιάwης σε στίχους Ν. Ρασούλη. Μαζί με τον Ρασούλη έγραψαν επίσης άλλα 2 LP, τα: «Παίξε Χρήστο επειγόντως» με την Ελένη Βιτάλη, με τραγούδια όπως «Οι νταλίκες» με τον Γ. Σαρρή και την Χ. Αλεξίου, «Όλοι δικοί μας ήμαστε» με διάφορους καλλιτέχνες.
Στη συνέχεια: «ο Σαλονικιός» με τον Στράτο Διονυσίου και στίχους του Λ. Παπαδόπουλου (ρεκόρ πωλήσεων). Με τον Λ. Παπαδόπουλο συνεργάστηκαν για άλλα 5 - 6 LP όπως: «Αγάπη όλο ζήλια» με το Λ. Βελλή με τραγούδια όπως: «Το βραδάκι», «ΣυλλαβιστάΨιθυριστά» με το Λ. Βελλή, «Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς» (ρεκόρ πωλήσεων 1989 250.000 δίσκους), «Η Νύχτα θέλει έρωτα» με τον Λ. Παπαδόπουλο και την Χ. Αλεξίου, «Τραγούδια με τους φίλους μου», σε στίχους του Λ. Χαψιάδη.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι πρώτη φορά, για εκείνη την εποχή, κατάφερε ένας συνθέτης να συγκεντρώσει 11 τραγουδιστές σε ένα LP (Γ. Νταλάρας, Μ. Μητσιάς, Σ. Διονυσίου, Ε. Βιτάλη, Διονύσης Θεοδόσης, Δ. Γαλάνη, Γ. Πάριο ς, Χ. Αλεξίου, Μ. Βάσσου, Λ. Διαμάντη, Μ. Αγγελόπουλος) και ένα τραγούδι το τραγουδάει ο ίδιος (είναι η πρώτη φορά). Στη συνέχεια, πρόσφατα (2004) το επανέλαβε με το LP «Δική μου η χαρά» (Π. Τερζής, Κ. Μακεδόνας, Α. Ρέμος, Δ. Μητροπάνος, Ε. Βιτάλη, Γ. Μαρίνος, Κ. Δόξας, Γ. Μαργαρίτης, Γλυκερία, Μαριώ και τρία τραγούδια τραγουδάει ο ίδιος).
Άλλα LP:
«Μεθυσμένα τραγούδια», με τον Γ. Νταλάρα «Βραδιάζει» με το Σ. Καζαντζίδη (ρεκόρ πωλήσεων) «Λέω» με το Πασχάλη Τερζή, «Μίλα μου στον ενικό» με τον Πασχάλη Τερζή, «Ξημέρωμα 1 ης Ιανουαρίου 2000 μ.Χ.», ένας δίσκος που είχε τις καλύτερες κριτικές και τραγουδούν: Μ. Λιδάκης, Μ. Δημητριάδης, Ε. Τσαλιγοπούλου, Αρλέτα και ο Χρήστος Νικολόπουλος σε 3 τραγούδια. Μεγάλη επιτυχία του LP ήταν το τραγούδι «στων αγγέλων τα μπουζούκια».
«Πάμε για ορθοπεταλιές» με τον Κ. Μακεδόνα σε στίχους Α. Δαβαράκη, «Ψίθυροι καρδιάς» με τους: Δ. Μπάση, Εφ. Χαρίδου σε στίχους Ε. Γιανατσούλια (από το γνωστό σήριαλ (ρεκόρ πωλήσεων). Μεγάλη επιτυχία του LP ήταν το ομώνυμο «Ψίθυροι καρδιάς».
«Ανθη Ευλαβείας», που τραγουδά ο ίδιος ο συνθέτης με μικρές συμμετοχές σε ένα τραγούδι η Ε. Αρβανιτάκη, η Γλυκερία (μία εξαίρετη έκδοση που ο Χρήστος θεωρεί σημαντική ως το πρώτο του προσωπικό album).
«Τώρα μένω μόνος μου» σε στίχους Α. Δαβαράκη - Ε. Πανατσούλια και τραγούδι Δ. Μπάσης. Η πιο πρόσφατη δισκογραφική συνεργασία του είναι στα πλαίσια του Tu/Soundtrack, «Μη μου λες αντίο» (Μ. Μανουσάκη) σε στίχους Ελένης Γιανατσούλια. Τραγουδούν ο Κώστας Μακεδόνας και η Ραλία Χριστίδου. Επίσης ο Χρήστος μελοποίησε και ορχηστικά LP'S με πρωταγωνιστικό όργανο το μπουζούκι αλλά πάντα με πρωτοποριακές εvορχηστρώσεις και ηχοχρώματα. Αυτά είναι:
«Λαϊκά περάσματα», «Ανατολικά της Ευρώπης», «Δρόμοι της Ανατολής», «Ελλήνων Πάθη», «Κυκλάμινα του Ολύμπου» με μουσικά θέματα σε διάλογο με τα χάλκινα (συμμετέχει η μπάντα της Φλώρινας). Ένα ακόμη ορχηστρικό LP και στα πλαίσια της πρώτης συνεργασίας με το γιο του Βασίλη είναι το «Όταν η βροχή».
Από το 1985 ο Νικολόπουλος με την ορχήστρα του λαμβάνει μέρος σε συναυλίες και σε επιλεγμένους χώρους κάνοντας έως σήμερα έντονη την παρουσία του στο χώρο της Ελληνικής μουσικής.
Δύο από τις συναυλίες του ηχογραφήθηκαν και έγιναν LP. Στο γήπεδο του Παναθηναϊκού το 1987, με τη συμμετοχή 10 τραγουδιστών όπου αποθεώθηκαν από 40.000 κόσμο. Το 1998 συναυλία στο Ηρώδειο με 70 μουσικούς της σύγχρονης ορχήστρας της ΕΡΤ και ερμηνευτές την Ε. Αρβανιτάκη, τον Κ. Μακεδόνα, τον Δ. Μπάση σε μία φαντασμαγορική αποθέωση από 8.000 κόσμο, όπου οΧ. Νικολόπουλος θεωρεί πως ήταν το αποκορύφωμα της καριέρας του. Ο τίτλος του ηχογραφημένου LP είναι: «Χρήστος Νικολόπουλος Ωδείο Ηρώδου Αττικού».
Ο Χρήστος Νικολόπουλος έχει γράψει μέχρι τώρα γύρω στα 1800 τραγούδια και μέχρι σήμερα θεωρείται ο πολυγραφότερος συνθέτης με τις μεγαλύτερες σε αριθμό επιτυχίες στην Ελλάδα. Θεωρείται, ιστορικά, ο μεγαλύτερος δεξιοτέχνης της εποχής στο μπουζούκι και επίσης συνεχιστής του αξέχαστου Μ. Χιώτη, γεγονότα που μέχρι σήμερα αποδεικνύει κάθε φορά, όπου και αν παίξει.
Έχουν εκδοθεί γύρω στα 12 βιβλία με τραγούδια του, σε νότες (παρτιτούρες), για πιάνο από τις εκδόσεις Φ. Νάκα.
Στο τέλος του 2000, με τη συνεργασία του Κ. Γανωσέλη, μετά από μακρόχρονη έρευνα και κοπιαστική δουλειά εκδόθηκε ένα βιβλίο του, με διδακτικό χαρακτήρα. Ο τίτλος του είναι «Οι λαϊκοί δρόμοι». Συνοδεύεται από ένα CD όπου ακούγονται όλοι οι λαϊκοί δρόμοι με το μπουζούκι του Χρήστου Νικολόπουλου και με πολλά μουσικά παραδείγματα. Επίσης τα κείμενα υπάρχουν και στα Αγγλικά.
Το συνολικό συνθετικό έργο του Χρ. Νικολόπουλου είναι πραγματικά ιδιαίτερα μεγάλο καθώς επίσης και οι συμμετοχές που έχει κάμει σε LP διαφόρων καλλιτεχνών. Πολλές από αυτές δυστυχώς δεν υπάρχουν πια παρά σε συλλεκτικές φόρμες, καθώς κυκλοφόρησαν σε δισκάκια βινυλίου και σε δισκογραφικές εταιρείες που δεν υπάρχουν σήμερα. Όλες οι συμμετοχές που βρέθηκαν καταχωρημένες στα καταστήματα cd σήμερα, υπάρχουν στην κατηγορία της δισκογραφίας.
Οι συμμετοχές του ως μουσικός/δεξιοτέχνης στο μπουζούκι, λέγεται ότι ξεπερνούν κάθε άλλον μουσικοσυνθέτη στη χώρα. Διεκδικεί το ρεκόρ έως σήμερα έχοντας στο ενεργητικό του πολύ περισσότερα από 20.000 τραγούδια (playbacks/recordings) σε αναρίθμητα LP'S, συλλογές κλπ. ρεπερτόριο που επίσης είναι αδύνατο να καταχωρηθεί εξ' ολοκλήρου για τους ίδιους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω. Ωστόσο τα περισσότερα από αυτά είναι καταχωρημένα σε δισκογραφικές κυκλοφορίες της Ελλάδας και του εξωτερικού. Τέλος, οι χρυσοί δίσκοι του Χρ. Νικολόπουλου ξεπερνούν τους 25.
.........................................................................
ΠΑΝΟΥ ΑΚΗΣ
Ο Αθανάσιος Δημητρίου Πάνου γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1933 στην Καλλιθέα. Ο πατέρας του Εργάζονταν στη Βασιλική φρουρά κι αργότερα στο 15ο στρατιωτικό νοσοκομείο, ως γραμματέας. Ήταν τέσσερα αδέρφια, τα τρία αγόρια. Τη μύησή του στη μουσική θα πρέπει όμως να την πιστώσουμε στη μητέρα του. Εκείνη ήταν που του τραγουδούσε τα ρεμπέτικα της εποχής και τον πήρε από το χέρι να τον γνωρίσει σε σημαντικούς ανθρώπους.
Έτσι, ο μικρός Θανασάκης (Άκης) βρέθηκε το 1946, στα δεκατρία του μόλις χρόνια, να παίζει στο πάλκο - αλλά και σε διάφορες ταβέρνες βγάζοντας πιατάκι - κιθάρα και μπουζούκι πλάι στον Γιάννη Σταματίου, τον περίφημο «Σπόρο».
Στα 17 του τό 'σκασε από το σπίτι για να παντρευτεί την, εφ' όρου ζωής πιστότατη, Δήμητρα, που πάντως την χώρισε για να παντρευτεί την Άννα, μητέρα των τεσσάρων παιδιών του. Μιλούσε πάντα στους γονείς του στον πληθυντικό και αυτό απαιτούσε και από τα παιδιά του.
Καλλιθέα, Δάφνη, Πετράλωνα, Αη-Γιάννης Ρέντης ήταν μερικές απ΄τις περιοχές που εμφανίσατηκε ως μουσικός μέχρι το 1958, οπότε και αποσύρθηκε ουσιαστικά από τη νύχτα. Ήταν η ώρα του Συνθέτη.
Δισκογραφεί το πρώτο του τραγούδι, «Το παιδί που απόψε πίνει», σε στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη με τη φωνή της Καίτης Γκρέυ. Τα χρόνια που ακολούθησαν δε χαρακτηρίστηκαν από κάποια ιδιαίτερη δραστηριοποίησή του, μέχρι να φτάσουμε στο 1967, έτος κυκλοφορίας του «Θα κλείσω τα μάτια» με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την Χαρούλα Λαμπράκη.
Εκεί αισθάνθηκε και τον πέλεκυ της ανοησίας των Λογοκριτών· μόλις 15 μέρες κυκλοφόρησε ο δίσκος. Η «φτώχια» και η «μιζέρια» που προσπαθεί να αποποιηθεί ο ήρωας του τραγουδιού αντικαθίστανται από κάτι «λευκά περιστέρια» και η Βίκυ Μοσχολιού αναλαμβάνει το 1970 να ερμηνεύσει το τραγούδι με τους πολιτικά ορθούς στίχους.
Η πλέον δημιουργική δεκαετία του Άκη Πάνου έχει ξεκινήσει. «Η πιο μεγάλη ώρα», «Η ζωή μου όλη», «Και τι δεν κάνω», «Εγώ καλά σου τά 'λεγα», «Πήρα απ' το χέρι σου νερό», «Δεν κλαίω για τώρα», «Για κοίτα με στα μάτια», «Ο τρελός», «Πυρετός». Ακολούθησαν το «Θέλω να τα πω», «Ο δρόμος είναι δρόμος», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά».
Το 1974 κάνει την πρώτη καλλιτεχνική υπέρβαση. Μπαίνει στο στούντιο μαζί με τον Στέλιο Καζαντζίδη για έναν μεγάλο δίσκο και συγκρούεται μαζί του. Εκεί που προηγουμένως είχαν ευλαβικά πειθαρχήσει ο Γ. Μπιθικώτσης και ο Στράτος Διονυσίου, ο Καζαντζίδης αντέδρασε: Δε δέχτηκε τον απόλυτο έλεγχο που ήθελε ο συνθέτης στην ηχογράφηση.
Έτσι προέκυψαν μόνο 6 τραγούδια και ο δίσκος συμπληρώθηκε με παλαιότερες επιτυχίες του τραγουδιστή. Ωστόσο μέσα από το αγαπημένο του ενεάσημο μέτρο, που κυριαρχεί και σ΄ αυτόν τον δίσκο, παρουσιάζει στίχους που υπερβαίνουν την μόδα της εποχής «φύγε - μη φύγεις», «Σ' αγαπώ - μ' αγαπάς» και απογειώνει τις ερμηνευτικές επιδόσεις του απόλυτου Έλληνα ερμηνευτή. για το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι, «Η ζωή μου όλη», ο Καζαντζίδης είπε: «Είναι το καλύτερό μου κουστούμι, και αυτό που με εκφράζει περισσότερο.»
Το 1977 με σημαία ένα τραγούδι που γράφτηκε για τη συνεργασία του με τον Καζαντζίδη και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά, ηχογραφεί το «Παρώνν!» Τραγούδια-σπονδές για τα πιο άγρια όνειρα των λαϊκών ανθρώπων, που θα επισκιάσει ο θρυλικός «Τρελός», ανεπανάληπτο σουξέ και καλλιτεχνική μονογραφή του Μ. Μητσιά!
Αν όμως οι δύο αυτοί δίσκοι ήταν η καλλιτεχνική του απογείωση, το 1982 έρχεται ο εμπορικότερος του δίσκος. «Θέλω να τα πω» με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. «Θέλω να τα πω», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά», τα σκωπτικά «Άνοιξε Πέτρο» και «αδιόρθω αναρχί», ξεσηκώνουν την Ελλάδα που έχει μόλις μπει σε μια νέα πολιτικοκοινωνική εποχή.
Την αμέσως επόμενη χρονιά οι Αδελφοί Φαληρέα εκτοξεύουν στο ... διάστημα τον δισκογραφικό πύραυλο «Αφιερωμένο εξαιρετικά» με τα Παιδιά από την Πάτρα. Για το "καύσιμο", δηλαδή για το τραγούδι του «Δε θέλω τη συμπόνια κανενός» ο Άκης Πάνου γκρίνιαζε πως πήρε πενταροδεκάρες...
Η επόμενη Δεκαετία τον βρίσκει να σιωπά καλλιτεχνικά και να φλερτάρει με την επικαιρότητα, μέσω επιστολών και άρθρων. Αποφάσισε να ξανανέβει στο πάλκο για δύο μόνο δεκαπενθήμερα: το 1989 στο «Επειγόντως» και το 1994 στα «9/8». Εκεί είχε στήσει το πάλκο σε δύο σειρές. Μπροστά οι μουσικοί, πίσω οι τραγουδιστές και δεν είχε αφήσει χώρο για πίστα.
Την 1η Αυγούστου 1997, πυροβολεί και σκοτώνει τον Σωτήρη Γιαλαμά, μη εγκρίνοντας την ερωτική σχέση που διατηρούσε το θύμα με την κόρη του Ελευθερία.
Δικάζεται τον Μάρτιο του 1998 από το μικτό ορκωτό κακουργιοδικείο Καβάλας. «Δε μετανόησα γιατί δεν εννόησα τι έγινε» έλεγε, οχυρωμένος πίσω από τον προσωπικό του κώδικα. Κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε ισόβια χωρίς ελαφρυντικά. Δεν του αναγνωρίστηκε ούτε το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου, αλλά ούτε και αυτό της καλλιτεχνικής προσφοράς...
Τον τραγούδησαν όλα τα μεγάλα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού. Δισκογράφησε 200 περίπου τραγούδια, ενώ πολλά έμειναν στο συρτάρι του. Αξιοσημείωτη είναι η έντονη φήμη που αναπτύχθηκε λίγο πριν πεθάνει, πως είχε δρομολογηθεί η συνεργασία του με τον Στέλιο Καζαντζίδη, ο οποίος ήταν ο μόνος καλλιτέχνης πρώτης γραμμής που τον επισκέφθηκε στη φυλακή.
Στις 2 Φεβρουαρίου 2000 εισήχθη στο Ευγενίδειο θεραπευτήριο, όπου και κατέληξε την Παρασκευή 7 Απριλίου, στις 12 το μεσημέρι, από καρκίνο του παγκρέατος. Ήταν 67 ετών.
............................................................................
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΝΕΣΤΗΣ
Από τους ιστορικούς μπουζουξήδες της δεκαετίας του ’50.
Έγινε γνωστός με το παρατσούκλι «Γύφτος», λόγω της τσιγγάνικης καταγωγής του. Συνέθεσε δικά του τραγούδια, έπαιξε σε πάρα πολλά πολλές ηχογραφήσεις ως εκτελεστής και έκανε ταξίμια που σφραγίστηκαν από το χαρακτηριστικό παίξιμό του.
Γεννήθηκε στις 15 Μαρτίου 1912 στην Κωνσταντινούπολη και έζησε το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι από τη γέννησή του. Ακολούθησε το δρόμο της Αμερικής αφήνοντας κενό στην ελληνική δισκογραφία.
Πέθανε το 1984.
...............................................................
ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ
Αδελφός του Μάρκου, μικρότερος κατά 25 χρόνια.
Γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1930, στα Άσπρα Χώματα της Νίκαιας.
Μέχρι το 1950 έζησε κάτω από τη σκιά του Μάρκου. Όταν όμως έγινε η μεταβολή από το ρεμπέτικο στο λαϊκό, εξελίχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους δεξιοτέχνες όλων των εποχών.
Έφυγε στην Αμερική το 1961, στο απόγειο της καριέρας του. Γύρισε μόνιμα το 1981.
Πέθανε το 1983 ξεχασμένος από φίλους και συναδέλφους του.
..................................................................
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ
Το 1933 ήρθε στην Ελλάδα ένας δίσκος που ηχογραφήθηκε στην αμερική και περιείχε ένα οργανικό κομμάτι που είχε τεράστια επιτυχία. Το κομμάτι αυτό ήταν το περίφημο ¨ Μινόρε του Τεκέ¨ του συνθέτη Ιωάννη Χαλκιά.
Οι διευθυντές της δισκογραφικής εταιρίας Columbia στην Αθήνα δεν μπορούσαν να καταλάβουν το λόγο αυτής της επιτυχίας, όπως και το μουσικό όργανο που κυριαρχούσε στη μουσική εκτέλεση του τραγουδιού αυτού.
Μετά λοιπόν από μεγάλη έρευνα κατέληξαν ότι το διαφορετικό αυτού του δίσκου ήταν στο γεγονός ότι είχε έναν διαφορετικό μουσικό ήχο, που προέρχονταν από το μουσικό όργανο με το όνομα μπουζούκι .
Εδώ λοιπόν ειχε μεγάλη συμμετοχή ο συνθέτης και οργανοπαίχτης μπουζουξής Ιωάννης Χαλκιας (Tjack Grigoriou ) Ο πρώτος επίσιμα μπουζουξής σε δισκογραφία .
.....................................................................
ΛΕΜΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΧΑΡΗΣ
Γεννήθηκε στην Κατερίνη το 1923. Από τους ποιό σημαντικούς δεξιοτέχνες
με οτι αυτό συνεπάγεται, αναμορφωτής του μπουζουκιού εισήγαγε την κλασική
κουλτούρα στο μπουζούκι με ανεπανάληπτες εκτελέσεις κλασικών έργων .
Χαρακτηριστηκά η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη είχε πει..
΄΄ Χάρη απόψε ένας άγγελος κατέβηκε και φίλησε τα μαγικά σου δάχτυλα ΄΄
Εβγαλε το δημοτικό σχολείο και μετα έφυγε στη θεσσαλονίκη να συνεχίσει
το γυμνάσιο και τις μουσικές του σπουδές. Πέθανε στο Ιλλινόις του Σικάγο το 1975
σε ηλικία 52 ετών από κιρρωση του ήπατος κηδεύτηκε στη Θεσσαλονίκη.
Στην Κατερίνη υπάρχουν αρκετοί συγγενείς του (εγγόνια του αδερφού του, ανίψια κ.τ.λ)
........................................................................
ΜΑΚΡΥΔΑΚΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ
Ο κατεξοχήν μπουζουξής των στούντιο. Δοξάστηκε ως εκτελεστής στην Columbia. Γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1928 στους Καλογήρους στην Αθήνα. Συμμετείχε στη συναυλία που ακολούθησε την ιστορική ομιλία του Μάνου Χατζιδάκι στις 27 Νοεμβρίου του 1949 στο θέατρο «Κεντρικόν» για το ρεμπέτικο τραγούδι. Μια από τις μεγάλες του επιτυχίες είναι το τραγούδι «το ’πες και τόκανες». Πέθανε το 1995.
.....................................................................
ΜΑΜΜΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Γρήγορα καθιερώθηκε στο μουσικό στερέωμα, γιατί το παίξιμό του είχε νταλκά και μεράκι. Δούλεψε σε μαγαζιά όπως στου «Κεφάλα» στην Κοκκινιά, στου «Περιβόλα», στο «Φαληρικόν», στον «Αστέρα». Έπαιξε μαζί στο ίδιο πάλκο με τον Τσιτσάνη και τον Παπαϊωάννου στις χρυσές εποχές τους. Συνόδευσε όλους τους μεγάλους τραγουδιστές της εποχής, Στέλιο Καζαντζίδη, Μανώλη Αγγελόπουλο, Σωτηρία Μπέλλου, Ρίτα Σακελαρίου, Πάνο Γαβαλά, Στράτο Διονυσίου, Βαγγέλη Περπινιάδη κ.ά. Για πολλά χρόνια ήταν το μπουζούκι της Καίτης Γκρέυ, η οποία βάφτισε και τη μεγάλη του κόρη, την Κωνσταντίνα.
Όμως η συνεργασία με αυτούς τους καλλιτέχνες απαιτούσε και θυσιες. Ταξίδια σε Αμερική, Γερμανία, Αυστραλία, Ολλανδία, Βηρυτό... Συνεχείς περιοδείες, οι οποίες τον χώριζαν από την πολυμελή οικογένειά του. Αυτός ήταν ο λόγος που εγκατέλειψε τις «μεγάλες δόξες», σταμάτησε να ταξιδεύει και έπαιζε μόνο σε κέντρα του Πειραιά και της Αθήνας. Είχε το κοινό του, που τον ακολουθούσε όπου κι αν δούλευε. Πάντα κρατούσε ολόκληρο το πρόγραμμα μόνος του. Ο νταλκάς που είχε στο μπουζούκι και στο τραγούδι ήταν σπάνιος. Ήταν ένας σπουδαίος συνθέτης και τραγουδιστής, ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης, της παλιάς καλής σχολής του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού και πάνω απ' όλα ένας φιλότιμος άνθρωπος και πολύ καλός οικογενειάρχης.
Ο Γιώργος Μάμμος, ο οποίος είναι πρώτος ξάδελφος του Γιάννη Μωραΐτη, έγραψε και πάρα πολλά τραγούδια. Μεγάλες επιτυχίες όπως «Στον Άδη ανταμώσανε», τραγουδισμένο από τον Π. Μιχαλόπουλο, «Το κελί 33» που το τραγούδησε ο Γ. Μαργαρίτης κ.ά.
Έφυγε από την ζωή σε ηλικία 61 χρόνων, στις 24 Αυγούστου του 1996.
...................................................................
ΜΕΥΣΟΥΤΗΣ ΛΟΥΚΑΣ
Ο Λουκάς Μευσούτης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1918 .
Σπούδασε στο Πολυτεχνείο αλλά η μοίρα τον ήθελε μπουζουξή .
Συγγενής του Γιάννη Τατασόπουλου είχε παντρευτεί την αδερφή του
συνεργάστηκε με Τσιτσάνη , Νίνου , Μπακάλη , Ζαμπέτα κ.ά .Εγραψε τραγούδια
που τραγούδισαν σε Α΄εκτέλεση ο Τσαουσάκης ΄΄ Ελα να μου πείς μικρό μου ,
Τι σου φταίω σούρας να γυρνώ με τον Μπιθικώτση κ.ά .
Το 1963 μετακόμισε μόνιμα για τον καναδά .
Το 1982 έφυγε απο κοντά μας ο Λουκάς Μευσούτης για την γειτονιά των μπουζουκιών .
............................................................................
ΣΕΜΣΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΛΟΝΙΚΙΟΣ
Ο πατέρας του και ο παππούς ήταν επίσης βιολιστές. Στα τέλη του δεκάτου εννάτου αιώνα, συμμετείχε στη μπάντα ενός τσίρκου, το οποίο περόδευε σε όλα τα Βαλκάνια. Αργότερα εντάχθηκε σε άλλες περιοδεύουσες ορχήστρες και έπαιξε στην Τουρκία, Συρία, Αίγυπτο, Σουδάν και αλλού.
Μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η Στρώμνιτσα πέρασε στο Βασίλειο της Σερβίας. Στο τέλος του 1919 η οικογένεια του Δημήτριου Σέμση μετανάστευσε στη Θεσσαλονίκη. Το 1923 παντρεύτηκε τη Δήμητρα Κανούλα και απέκτησε 4 παιδιά. Στις αρχές του 1927 εγκαθίσταται μόνιμα στην Αθήνα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο Δημήτρης Σέμσης ήταν Διευθυντής Ηχογράφησης στην ΗΜV και στην Columbia, θέσεις με μεγάλη επιρροή, τις οποίες και διατήρησε και στις δεκαετίες του 1930 και 1940. Συμμετείχε σε εκατοντάδες ηχογραφήσεις παραδοσιακών, σμυρναϊκών και ρεμπέτικων τραγουδιών στο διάστημα 1924 - 1931, παρουσίασε γύρω στο 1928 τα πρώτα του τραγούδια και το 1931 ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση της His Master's Voice, θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του. Eγραψε πάνω από 100 τραγούδια.
Τη δεκαετία του 1930, ο Δημήτρης ηχογραφούσε με τη Ρόζα Εσκενάζι γνωρίζοντας μεγάλες επιτυχίες. Συχνά, την συνόδευε στις ταβέρνες μαζί με τους Τομπούλη, Λάμπρο Σαββαΐδη και Λάμπρο Λεοναρίδη. Οι συνθέσεις του ηχογραφούνταν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της εποχής εκείνης, όπως η Ρίτα Αμπατζή, ο Στελλάκης Περπινιάδης και ο Στράτος Παγιουμτζής. Έγραψε ρεμπέτικα και δημοτικά τραγούδια, καθώς και σμυρνέικα και αμανέδες.
Όπως φαίνεται από τις ηχογραφήσεις, ο Δημήτρης ήταν, χωρίς αμφιβολία, ο μεγαλύτερος βιολιστής που ηχογράφησε στο χώρο του ρεμπέτικου/σμυρνέικου. Ηχογράφησε πολλές εκατοντάδες δίσκους και πολλοί από αυτούς επανακυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια.
Ο Δημήτρης Σέμσης πέθανε από καρκίνο στην Αθήνα, στις 13 Ιανουαρίου του 1950.
.......................................................................
ΣΟΦΟΠΟΥΛΟΣ ΤΑΣΟΣ
Πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε μια εργατική γειτονιά της Αθήνας μέσα στις τραγικές συνθήκες τησ κατοχής .
Το πρώτο του μπουζούκι που αποκόμησε απο δικά του χρήματα του το έσπασε ο πατέρας του
προσπαθόντας να τον προστατέψει αλλά τα πράματα ήταν αποφασισμένα .. Ο Τάσος Σοφόπουλος
άρχισε να έχει συνεργασίες με διαφόρους εμπειροτέχνες μουσικούς παίζοντας σε γάμους , βαφτίσια κ.ά .
Σύντομα γνώρισε τους μεγάλους της εποχής Τσιτσάνη ,Παπαϊωάννου,Τζουανάκο και άρχισε μαζί τουσ να δουλεύει στα μαγαζιά .
Το 1958 φεύγει για την Αμερική και ρίχνει άγκυρα κάνοντας τουρνέ σ' ολες τιs πολιτείες είχε το προνόμιο να γνωρίσει και να παίξει σε ηχογραφίσεις με τον Μπέμπη δεύτερο μπουζούκι στο ΄΄Bedi's Lament ΄΄ και στα ΄΄Ελα κάνε μου παρέα ΄΄ ΄΄Never on Sunday ΄΄ .
Σήμερα ο Τάσος Σοφόπουλος ζει στην Ελλάδα μετά από τον επαναπατρησμό του το 1989
.....................................................................
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ (ΣΠΟΡΟΣ)
με θητεία κοντά 50 χρόνια, στο αυθεντικό λαϊκό τραγούδι, όπου διακρίνεται σαν
σπουδαίος εκτελεστής από τότε που ξεκίνησε, το 1950, μέχρι σήμερα.
Κυριάρχησε σαν πρώτο μπουζούκι στη δισκογραφία και στο λαϊκό πάλκο «ζωγραφίζει» με την ψυχή καιτα δάκτυλά του, πάνω στις μαγικές χορδές του μπουζουκιού του και μας αναστατώνει.
O Γιάννης Σταματίου – Σπόρος, μπήκε στο χώρο τα λαϊκής μουσικής
σκηνής από πολύ μικρός.
Ο Σπύρος Ευσταθίου, επαγγελματίας μουσικός (έπαιζε μπουζούκι), τον πήρε και τον πήγε στου Χαριτόπουλου, στην
οδό Ίωνος, δίπλα στο διάσημο μπαράκι του Μάριου.
Πέρασαν από τότε 50 χρόνια. Σήμερα ο Γιάννης Σταματίου ή Σπόρος (όπως τον ονόμασε – και του ’μεινε – ο Μανώλης Χιώτης)
κουβαλάει στην πλάτη του ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού.
Εγκατέλειψε το γυμνάσιο και αφοσιώθηκε στο τραγούδι.
Τα πρώτα μαθήματα πήρε από τους μεγαλύτερους σε ηλικία φίλους και γείτονες του μπουζουξήδες Μήτσο και Σπύρο Ευσταθίου και τον Στέλιο Μακρυδάκη.
Με τον Άκη Πάνου έπαιζαν σε μία ταβέρνα στην Καλλιθέα. Ξεκίνησαν να δουλεύουν επαγγελματικά με τον Άκη και έναν φίλο τους τον Τζων. Έκαναν τρίο
και βράδυ έπαιζαν και τραγουδούσαν στο ταβερνάκι του Σιληβάνι στο Κουκάκι.
Επίσημα δούλεψε σε πάλκο το καλοκαίρι του 1950, στο κέντρο «Νίκη»
της οδού Φραντζή στο Νέο Κόσμο. Πήρε τη θέση του Σπύρου Ευσταθίου, ο οποίος πήγε να δουλέψει στην «Τριάνα» με τον Γ. Παπαϊωάννου.
Στα μέσα του 1952 μπαίνει στο στούντιο και «κολλάει» εκεί για χρόνια ολόκληρα. Συμμετέχει ως πρώτος εκτελεστής, σολίστ του μπουζουκιού, σε εκατοντάδες τραγούδια σε ηχογραφήσεις γνωστών τραγουδιστών.
Παράλληλα με τη δισκογραφία εμφανίστηκε σε λαϊκά κέντρα της Αθήνας .
O Γιάννης Σταματίου έγραψε ιστορία στην Αμερική όπου εργάστηκε σε κέντρα ελληνισμού και όχι μόνο από το 1958 έως το 1980.
Ο Γιαννης Σταματίου άφησε την τελευταία του πνοή τηs 17/01/2011.
....................................................................
ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΕΜΠΗΣ
Ο πατέρας του ήταν διευθυντής της εταιρείας «Γκιόλμαν» και είχε γνώσεις κλασικής και βυζαντινής μουσικής.
Πήγε στο Εμπορικό Γυμνάσιο με στόχο το νομικό κλάδο, αλλά η αγάπη του για τη μουσική τον οδήγησε στο μπουζούκι.
Πολύ φίλος με το Χιώτη, αλλά και ανταγωνιστής για το ποιος θα παίξει καλύτερα. Το μπουζούκι δεν το κόλλαγε πάνω του, το κρατούσε λίγο μακριά και το έπαιζε σαν λαούτο.
Δεν προλάβαινες να δεις τα δάκτυλά του. Δούλεψε στην Αμερική. Γύρισε το 1965 με το πάθος του ποτού.
Πέθανε δυστυχισμένος στο Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων στο Δαφνί παραμονή Χριστουγέννων του 1972.
...........................................
ΤΑΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
Σε ηλικία 12 ετών δούλευε σαν μπουζουξής στην «Μπύρα του Πίκινου» στο Θησείο. Μαζί με τον Σταματίου ήταν από τα δυνατά ντουέτα της εποχής.
Υπεύθυνος για τις ακροάσεις σε νέους καλλιτέχνες της Columbia.
To 1955 έφυγε στην Αμερική με τη Ρένα Ντάλια. Γύρισε το 1958 και συνεργάσθηκε με τον Καζαντζίδη.
Ξαναπήγε στις ΗΠΑ. Στην Ουάσιγκτον στο κέντρο «Άστορ» δούλεψε δέκα χρόνια. Έφτιαξε μια ορχήστρα με παραδοσιακά όργανα, αυτό που σήμερα λέμε «έθνικ», τρελαίνοντας τους αμερικάνους που κατέκλυζαν το μαγαζί.
Έκανε σύντομες επισκέψεις στην Ελλάδα. Πέθανε το 2001 στην Αμερική και τάφηκε στην Ουάσιγκτον.
............................................................
ΤΣΙΜΠΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Σε ηλικία 6 ετών πήρε το βραβείο του καλύτερου λυράρη στο νησί. Πήγε στο Ωδείο Αθηνών στα 8 του χρόνια. Ο αδελφός του του χάρισε ένα μπουζούκι όταν έγινε 9 ετών και αφιερώθηκε σ’ αυτό εγκαταλείποντας τις σπουδές βιολιού αλλά και το δημοτικό σχολείο.
Έφυγε για την Αμερική το 1961 με την Άννα Μπέλλα. Εκ γενετής είχε πρόβλημα στα μάτια και πολλές φορές έπαιζε χωρίς να βλέπει.
Χρησιμοποιούσε πεντάχορδο μπουζούκι που του το έφτιαξε ο ΄Ακης Πάνου. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1970 και ξαναγύρισε στην Αμερική μετά από ένα χρόνο.
Στοίβα τα λεφτά μπροστά του. Σε μια βάφτιση στην Μινεσότα του πέταξαν 10.000 δολάρια. Έκανε ένα ταξίδι στην Ελλάδα το 1987, ξανάφυγε και επέστρεψε το 1994.
Το 2003 πέθανε με τον καϋμό της γυναίκας του που έχασε σε δυστύχημα.
.......................................................................
ΧΟΝΤΡΟΝΑΚΟΣ
Ο Χοντρονάκος γεννήθηκε στη Μικρά Ασία και από ηλικία δέκα ετών άρχισε να παίζει μπουζούκι. Συνεργάστηκε με τον Μπαγιαντέρα, τον Βαμβακάρη, τον Ρούκουνα, τη Σωτηρία Μπέλλου, ενώ από τις αρχές της δεκαετίας του '70 σε όλες σχεδόν τις εμφανίσεις του στα νυχτερινά κέντρα τον συνόδευε η Μαριώ .
Μετά τον Εμφύλιο εξορίστηκε για την αριστερή του ιδεολογία, ενώ το 1969 άνοιξε το νυχτερινό κέντρο «Καλύβα» στη Θεσσαλονίκη.Το 1982 έχασε τη σύζυγό του ενώ 4 χρόνια αργότερα τον χτύπησε και πάλι ο Χάρος με τον θάνατο του γιου του. Ο Χοντρονάκος έγινε γνωστός σε όλη την Ελλάδα και αγαπητός σε όλους με τα τραγούδια του από δυο συλλογές με τον τίτλο «Τα ρεμπέτικα της Θεσσαλονίκης». Από τη δεκαετία του '50 κράτησε συντροφιά σε ολόκληρες γενιές γλεντζέδων τραγουδώντας και παίζοντας μπουζούκι σε διάφορα νυχτερινά μαγαζιά της Θεσσαλονίκης.
Ο «φιλότιμος ωραίος και Θεσσαλονικιός» Χοντρονάκος πέθανε σε ηλικία 72 ετών, πάμπτωχος σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Στην κηδεία του στο νεκροταφείο του Ευόσμου Θεσσαλονίκης, η αγαπημένη του φίλη και σύντροφος στο τραγούδι, για σαράντα ολόκληρα χρόνια, Μαριώ Κεφάλα, εκπλήρωσε την τελευταία του επιθυμία του, αποχαιρετώντας τον με το τραγούδι που αγαπούσε «οι μάγκες ξεχωρίζουν από το πρόσωπο».
..........................................................................