“΄Oταν προ αμνημονεύτων ετών, ήμασταν παιδάκια, ξέραμε πολύ καλά πώς να φυλαχτούμε από τους κωλομπαράδες.
Όσοι συμμαθητές μας δεν πρόσεξαν, την έπαθαν. Οι ανήσυχοι πατεράδες έδιναν σχετικές συμβουλές στα αγόρια τους. Οι πλούσιοι έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο συνοδευόμενα από έναν καβάση. Όμως, οι πατεράδες μας δεν μας έλεγαν τίποτα για τους χασικλήδες. Με άλλα λόγια, ο κίνδυνος δεν ήταν οι χασικλήδες, αλλά οι κωλομπαράδες.
Όπως αποδείχτηκε, οι πατεράδες μας είχανε δίκιο.
Τον παλιό καιρό το χασίσι σερνόταvε στον δρόμο. Και το φουμάρανε πολλοί άνθρωποι του λαού. Το χασίσι δεν είχε μπει ακόμη στα σαλόνια. Κάποτε η δυστυχία ήτο μεγάλη. Η φτωχολογιά την αντιμετώπιζε με το τραγούδι, με το κρασάκι και με το χασίσι. Αρκεί v’ ακούσεις σμυρναίικα τραγούδια για να καταλάβεις την τότε πλατιά διάδοσή του.
Συνήθως, το χασίσι το φουμάρανε άντρες. Ωστόσο, υπήρχαν και γυναίκες που αναζητούσαν παρηγοριά σ’αυτό.
Τον χειμώνα του 40-41, για να γλυτώσουμε από τους βομβαρδισμούς νοικιάσαμε ένα σπίτι στην Καπουτζήδα (σημερινή Πυλαία). Θυμάμαι την νοικοκυρά μας, μια παντρεμένη σαραντάρα, να στρίβει τσιγαριλίκια το ένα πίσω απ’τ’άλλο-η μάνα μου δεν σχολίαζε το φαινόμενο. Ήταν η εποχή που το χασίσι δεν ταυτιζότανε με το έγκλημα.
Στο ΒιΒλίο μου “Το άγιο χασισάκι”, περιέγραψα πώς γνώρισα τον κόσμο τών χασικλήδων στα παιδικά μου χρόνια.
Στην περίοδο τής Κατοχής η χασισοποτία φούντωσε. Στην διάρκεια του Αvταρτοπολέμου η φαvταρία κατέφευγε στο χασίσι. Η ηγεσία του λεγόμενου Εθνικού Στρατού παρίστανε τον μαλάκα. Εξάλλου, πριν από κάθε επίθεση στο Γράμμο ή στο Βίτσι πότιζαν τους στρατιώτες με δυνατό αμερικάνικο κονιάκ, που έφτανε στις μάχιμες μονάδες σε γκαζοτενεκέδες.
Μου ήτανε γραφτό να ξαναπέσω στην φάρα των χασικλήδων το ’83-84.Αυτό συνέBη στο Βερολίνο, όπου, χάρη στους Τούρκους, το χασίσι έφτανε εκεί σε τεράστιες ποσότητες. Νοσταλγώ αυτήν την εποχή, γιατί, άλλη μια φορά, διαπίστωσα τον γλυκό χαρακτήρα των χασικλήδων. Κι άλλη μια φορά, είδα πόσο μακριά, από τις μπούρδες πού κυκλοφορούν, βρίσκονται τα ήθη και έθιμα αυτών των παρεξηγημένων ανθρώπων………”.
(Άρθρο του Η.Π. στο περιοδικό “Kannabistreet”, Ιούνιος 1998 )