«σχολής Καζαντζίδη» που υπηρέτησε µε πάθος και συνέπεια το αυθεντικό λαϊκό
τραγούδι για περισσότερα από 35 χρόνια. Εµφανίζεται στο ελληνικό µουσικό
στερέωµα το 1962.
Τη δεκαετία του ’60, στην εταιρεία δίσκων Columbia, ηχογραφεί
τραγούδια µεγάλων Ελλήνων συνθετών όπως ο Μανώλης Χιώτης, ο Βασίλης Τσιτσάνης,
ο Απόστολος Καλδάρας και ο Γιώργος Λαύκας. Την ίδια εποχή τραγουδά σε ιστορικά
πάλκα της Αθήνας µε τους Καλδάρα, Λαύκα, Καραµπεσίνη, Περπινιάδη, µε τον Στέλιο
Καζαντζίδη και µε πολλούς άλλους καταξιωµένους καλλιτέχνες.
Στα 1968 µια καλλιτεχνική περιοδεία του τον οδηγεί στον Καναδά, όπου συνεργάζεται µετον κορυφαίο δεξιοτέχνη του µπουζουκιού Χάρη Λεµονόπουλο. Η συνεργασία του µε
τον Λεµονόπουλο θα αποδώσει έναν σπουδαίο δισκογραφικό καρπό: τον πρώτο του
δίσκο µακράς διαρκείας µε τον τίτλο «Γυάλινος κόσµος» (1969).
Εδώ φαίνεται καθαρα η τάση του Απόστολου Νικολαϊδη να γεφυρώσει την εποχή Βαµβακάρη µε την εποχή Καζαντζίδη, σε ένα ενιαίο και οµοούσιο είδος που είναι το Λαϊκό Τραγούδι, όπως γράφει.
ο Νέαρχος Γεωργιάδης, προσθέτοντας ότι ο Νικολαϊδης «ερµηνεύει εξαιρετικά [το
οµότιτλο γνωστό τραγούδι των Καλδάρα/Παπαγιαννοπούλου], τέσσερα χρόνια πριν
από τη θαυµάσια επανεκτέλεση του Στέλιου Καζαντζίδη το 1973».
Τα τραγούδια του δίσκου ηχογραφήθηκαν όχι σε στούντιο, αλλά σε ένα σπίτι µε
καλή ηχητική και µέσα σε µια µέρα! Ο δίσκος αυτός αποτελεί µια διπλή επιτυχία,
αφού από τη µια ο δεξιοτέχνης Λεµονόπουλος καθορίζει την ιδιαίτερη ταυτότητά
του και το ύφος του στο µπουζούκι, και από την άλλη ο Απόστολος παρουσιάζει
όλες του τις δυνατότητες, τραγουδώντας µε µοναδική εκφορά που δηµιουργεί για
πρώτη φορά στη δισκογραφία του το ιδιαίτερο ύφος Νικολαϊδη.
Αυτές οι αρετές των δυο βασικών παραγόντων του δίσκου «Γυάλινος κόσµος» κάνουν τα
δέκα τραγούδια να µοιάζουνε καινούργια, να δηµιουργούν την εντύπωση άλλων
τραγουδιών σε σχέση µε τις πρώτες εκτελέσεις. Μπορούµε άνετα να µιλήσουµε για
ανανέωση και εκσυγχρονισµό των ήδη γνωστών και κλασικών αυτών τραγουδιών.
Πέρα από την αναµφισβήτητη µουσική αξία του «Γυάλινου κόσµου», ο δίσκος
αποτελεί και το ξεκίνηµα της πολύχρονης και ιδιαίτερης σχέσης του Απόστολου
Νικολαϊδη µε την ελληνική οµογένεια της Βορείου Αµερικής, µια οµογένεια που
τον στήριξε όσο κανέναν άλλον τραγουδιστή για περισσότερα από 25 χρόνια.
Τα απαγορευµένα ρεµπέτικα τραγούδια που ηχογράφησε και κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ
το 1973 έγιναν έργο ζωής, αφού τον καταξίωσαν στο χώρο του Ελληνικού
τραγουδιού και τον έκαναν πασίγνωστο στον απανταχού Ελληνισµό.
Τις δεκαετίες του ’70 και ’80 ο Απόστολος Νικολαϊδης κυκλοφορεί σειρά επιτυχηµένων
µεγάλων δίσκων και πραγµατοποιεί θριαµβευτικές περιοδείες σε Αµερική, Καναδά και
Γερµανία όπου αποθεώνεται από τους Έλληνες της διασποράς. Ο Απόστολος
επιστρέφει στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’90 και µέχρι τα τέλη της δεκαετίας κυκλοφορεί δίσκους και τραγουδά στα πάλκα της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης καθώς και στην Κύπρο.
Από το 1996 µέχρι το 1998 συνεργάζεται µε έναν ακόµη σπουδαίο λαïκό συνθέτη, τον
Γιώργο Μανισαλή.
Ο Απόστολος Νικολαΐδης έφυγε από κοντά µας το 1999, αλλά παραµένει ζωντανός στις
καρδιές όλων όσων άγγιξε και συνεχίζει να αγγίζει µε την µοναδική και απαράµιλλη φωνή του.