Εφηβος ακόμα και ενθουσιασμένος με την παρουσία τού ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, έγινε εθελοντής στην εκστρατεία. Το 1922 με τη φωτιά, τον χαλασμό και τον διωγμό, κι ενώ η οικογένειά του έφευγε αφήνοντας πίσω την περιουσία της ο δεκαοχτάρης τότε Απόστολος άφησε ξαφνικά τους δικούς του και προσπάθησε να βοηθήσει κάποια παιδάκια βάζοντάς τα μέσα σε βάρκες σωτηρίας. Οταν τον αντιλήφθηκαν οι Τούρκοι, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν για εκτέλεση.
Ο Απόστολος δραπέτευσε από το στρατόπεδο των Τούρκων ανήμερα του Σταυρού, 14 Σεπτεμβρίου. Τη μέρα αυτή της σωτηρίας του τη θεωρούσε ιερή και γι' αυτό κάθε χρόνο του Σταυρού δεν έτρωγε ούτε έπινε τίποτε όλη μέρα.
Μετά το στρατόπεδο πήγε στην Τζιά, όπου ήταν οι γονείς του, και ύστερα όλοι μαζί βρέθηκαν στον Πειραιά στο Τουρκολίμανο.Eκεί το κράτος τούς έδωσε μια παράγκα. Η πρώτη δουλειά που έκανε,ήταν ηλεκτροσυγκολλητής. Το 1929 παντρεύτηκε και απ' το γάμο αυτό απέκτησε δύο κόρες.
Το 1929 άρχισε να παίζει μπουζούκι και να γράφει τραγούδια. Στην αρχή εμφανιζόταν σε ταβερνάκια του Πειραιά, με τους Μ. Γεννίτσαρη, Γ. Κωνσταντινίδη, Η. Ποτοσίδη, Λ. Γουναρόπουλο κ.ά. Σύντομα όμως μπήκε και στα μεγάλα κέντρα διασκέδασης, μαζί με τον Μάρκο, τον Στράτο, τον Παπαϊωάννου, τον Κηρομύτη, τον Δελιά, τον Μπαγιαντέρα, και τον Μπάτη.
Στη δισκογραφία μπήκε το 1938 τους στίχους από τα τραγούδια του τούς έγραφε συνήθως ο ίδιος.
Συνεργάστηκε με τον Μάρκο τον Περιστέρη, τον Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου, τον Σκαρβέλη, και τον Καπλάνη.
Συνέχισε να εργάζεται σε διάφορα µαγαζιά τόσο στη διάρκεια της Κατοχής,όσο και µετά την απελευθέρωση. Μετά τον πόλεµο συνέχισε και την ηχογράφηση τραγουδιών. Τη δεκαετία του 1950 µαζί µε άλλα
γνωστά ονόµατα του ρεµπέτικου έκανε περιοδείες σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Πέθανε τον Ιούνιο του 1959 από καρκίνο στους πνεύµονες.